«Είμαι μια λέξη κοφτή μια συλλαβή σε στίχο πικρό είμαι φωτιά και κραυγή αναπνοή σε εργοστάσιο παλιό». Στον κόσμο του σήμερα, υπό συνθήκες Απαρτχάιντ και κάθε είδους ρατσισμού, υποτίμησης των ανθρωπίνων ενστίκτων και πλήρους λησμονιάς των δικαιωμάτων στην ανάσα, τη σκέψη και το όνειρο, καλούμαστε καθημερινά σε αυτοκριτική και στη δίκη των πιο ενδόμυχων αισθήσεών μας.

Μην πείτε στον Νίκο Καρβέλα για την «Μπαλάντα της Φυλακής» των Kollektiva που παίζεται τις Κυριακές στο «Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» γιατί θα τον ταράξετε και δεν είναι σωστό. Αν ο αγαπητός κατά τ’ άλλα Καρβέλας παρακολουθούσε την παράσταση του συγκροτήματος θα καταλάβαινε πως τόσα χρόνια αυτό που έκανε, κάτι «Δαίμονες» και άλλα αντίστοιχα, μόνο ροκ όπερες δεν ήταν. Οπότε, ας μείνει όλο αυτό μεταξύ μας, ας τον αφήσουμε στην ποπ ησυχία του.

«Η μπαλάντα της φυλακής» θα τραγουδιέται μέχρι να πέσουν τα κελιά
Η Popaganda συνάντησε δύο κεντρικά μέλη της ομάδας KollektivA και προσπάθησε να καταλάβει τι ακριβώς είναι η παράσταση που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Κακογιάννη.

Για τους KollektivA σας έγραψα την προηγούμενη Άνοιξη, τότε που βρέθηκα σε μια συναυλία επανάσταση, σε μια συναυλία φως στα σκοτάδια μας. Αυτή τη φορά, τους συνάντησα στο Ίδρυμα Κακογιάννη σε μια αίθουσα αμφιθεατρική, να παντρεύουν τη μουσική με το θέατρο, πάντα με τον ίδιο στόχο, την επανάσταση!