KollektivA Official Website -

Συνέντευξη στο oneman.gr (3/2015)

Οι KollektivΑ έχουν έρθει για να συγκρουστούν. Κανονικά

Λίγο πριν το σημαντικότερο live τους (μέχρι το επόμενο), οι Kollektiva μιλούν στο ΟΝΕΜΑΝ για τον σκληρό ήχο, το πολιτικό τραγούδι και την ηττοπάθεια που πρέπει να αφήσουμε πίσω.

Το περίεργο δεν είναι να μην ξέρεις ακόμα τους KollektivΑ (και πάλαι ποτέ Φθηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό). Το περίεργο είναι να τους ακούσεις και να μην τους ψάξεις, να μην σπεύσεις να ακούσεις το πρώτο τους concept άλμπουμ, 'Η Μπαλάντα της Φυλακής', που κυκλοφόρησε πέρυσι, αλλά και τη δική τους εκδοχή για πέντε γνωστά στα πέρατα πολιτικά τραγούδια, τα οποία συγκέντρωσαν στο πολύ φρέσκο EP τους, 'The Revolution Sessions'.

Υπάρχουν πολύ πιο κατάλληλοι από μένα για να μιλήσουν για τον ήχο τους και τα καινά δαιμόνια που εισάγουν στο ελληνόφωνο ροκ που τόσο μας έχει λείψει και το πόσο επίκαιρος είναι ο στίχος τους στην κοινωνία μιας παρατεταμένης κρίσης. Κανείς βέβαια δεν είναι πιο κατάλληλος από τα τραγούδια τους.

Το Σάββατο 7 Μαρτίου, οι KollektivΑ ανεβαίνουν στη σκηνή του Fuzz για μια μοναδική εμφάνιση. Το καλό είναι ότι αυτό το 'μοναδική' δεν θα είναι ακριβώς κυριολεκτικό. Η ενέργεια που βγάζουν στη σκηνή είναι heavy metal. Και η ενέργεια και η μουσική και οι απαντήσεις του Φάνη Μαργαρώνη, όπως θα διαπιστώσεις παρακάτω.

Αν δεν υπήρχε κρίση, θα υπήρχαν οι KollektivΑ;

"Οι KollektivA είμαστε όλοι εργαζόμενοι πέραν της μουσικής. Εξ ου και η σημειολογία της φωτογράφισης που κάναμε. Βιώνουμε λοιπόν την οικονομική κρίση από την πλευρά των καταπιεσμένων. Έτσι μάλλον πιο σωστό είναι να πούμε ότι αν δεν υπήρχαν εργαζόμενοι δεν θα υπήρχαν οι KollektivA. Και κρίση να μην υπήρχε, τα άγχη και η καταπίεση πάλι εδώ θα ήταν για την πλειοψηφία του κόσμου".


Τι αφήσατε πίσω τελειώνοντας την υπόθεση Φθηνό Ευέλικτο Μουσικό Δυναμικό και τι πήρατε μαζί για τη συνέχεια;

"Καθετί που κάνει τον κύκλο του οπωσδήποτε αφήνει πίσω του κάποια νοσταλγία. Στη δική μας περίπτωση υπήρξε μια αναβάπτιση. Θέλαμε ακόμα και από το όνομά μας να αποβάλλουμε κάθε πεσιμιστική ή αμυντική χροιά. Ήρθαμε για να συγκρουστούμε. Και στη σύγκρουση δεν χωράνε ηττοπάθειες".


Πώς όρισε το μέλλον αυτή η κομβική σας συνάντηση με τον Μάνο Ξυδούς;

"Ο Μάνος ήταν μεγάλος δάσκαλος για εμάς. Τον ζήσαμε στον υπερθετικό βαθμό, αν και για λίγο καιρό. Ο Μάνος διέκρινε σε μας τότε, εκείνο που σήμερα έχει μετουσιωθεί σε πραγματικότητα. Τίποτε δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τον Μάνο Ξυδούς".


Πείτε μου μερικά παραδείγματα συγκροτημάτων και τραγουδιών που δείχνουν ικανοποιητικά το φάσμα που διαμόρφωσε αυτό που παίζετε.

"Αυτή είναι πάντα μια δύσκολη ερώτηση, ακόμα και για τον καθένα από εμάς, πόσο μάλλον για το γκρουπ. Αν από το δείγμα των επιρροών και ακουσμάτων κρατήσουμε μόνο τις κοινές μεγάλες επιρροές όλων μας, θα πρέπει να πούμε Black Sabbath, Led Zeppelin, Pink Floyd. Θεωρούμε όμως ότι τελικά τα μη κοινά ακούσματα έχουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και διαμορφώνουν τελικά το χαρακτήρα μας".


Πόσο ταυτίζεστε με το στίχο και τη διαδικασία που περιγράφεται στον 'Μηχανισμό';

"Απολύτως καθόλου. Τα έχουμε ξεκάθαρα αυτά. Με το στίχο του Άσιμου στηλιτεύουμε το ξεπούλημα των καλλιτεχνών. Το κομβικό ερώτημα είναι το 'Which Side Are You On?'. Εμείς τασσόμαστε στο πλευρό όσων καταπιέζονται και θέλουν να σηκωθούν. Ο ξεπουλημένος τάσσεται μόνο με το δικό του συμφέρον, αποκοιμίζει τον κόσμο και εξυπηρετεί συμφέροντα. Εξυπακούεται ότι τα μέσα προβολής είναι κοινά και για τους μεν και για τους δε. Αλλά να μη μπερδεύουμε τη Λούτσα με τη βούρτσα".


Πιστεύετε ότι η δεδομένη ευρωπαϊκή συνθήκη ευνοεί περισσότερο μια πράξη επανάστασης ή το βόλεμα του 'μη χείρον, βέλτιστον';

"Καμία συμφωνία, συνθήκη, μνημόνιο, διαβούλευση -ή όπως θες πες το- δεν πρόκειται να ευνοήσει τον άνεργο, τον απολυμένο, τον γονιό που δεν ξέρει πώς θα τα φέρει βόλτα, τον φοιτητή που δε βλέπει κανένα μέλλον, τον μαθητή που δεν προλαβαίνει να ζήσει την ηλικία του. Η μόνη ελπίδα είναι η συνειδητοποίηση ότι οι Μεσσίες μας τελείωσαν. Όσο πιο γρήγορα φύγουμε από τη λογική της ανάθεσης και πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, τόσο πιο κοντά θα έρθουμε σε ένα ανθρώπινο μέλλον. Τα άλλα είναι λόγια να αγαπιόμαστε".


Σκεπτόμενοι πιθανές συνεργασίες για το μέλλον, ποιος είναι ο πρώτος Έλληνας καλλιτέχνης που σας έρχεται ως ευχή κατά νου; Και ποιος ο πρώτος ξένος;

"Για να είμαι ειλικρινής, έχουμε απογοητευτεί από την παλιότερη γενιά καλλιτεχνών. Βλέπουμε τόσες κωλοτούμπες που ζαλιζόμαστε. Οι συνεργασίες για εμάς έχουν νόημα όχι εμπορικό αλλά καλλιτεχνικό, αισθητικό. Κι αυτές γίνονται μόνο από τα κάτω. Με φίλους. Που τους καταλαβαίνουμε και μας καταλαβαίνουν. Άρα δεν θέλει και καμιά φοβερή ευχή, ένα τηλέφωνο υπόθεση είναι... Από ξένους, δεν μπορούμε να κρύψουμε τη φυσική έλξη που νιώθουμε για τον Springsteen και τον Morello".


Το 'επαναστατικό κομμάτι του πληθυσμού' (όσο αδόκιμος κι αν είναι ο όρος) συχνά τσινάει με μπάντες με πολιτικό στίχο και τοποθέτηση, γιατί τάχα τα βρίσκουν έστω κι έμμεσα με το καπιταλιστικό σύστημα, βγάζοντας δίσκους με τον παραδοσιακό τρόπο ή κάνοντας συναυλίες με εισιτήριο κλπ. Πώς αισθάνεστε με αυτό;

"Όντως είναι αδόκιμος ο όρος και επίτρεψέ μου να διαφωνήσω μαζί σου. Επειδή θεωρούμε ότι ο κόσμος που μας ακούει έχει επαναστατικά χαρακτηριστικά, αυτό που περιγράφεις δεν είναι γενικευμένο, ούτε κανόνας. Το θέμα σου ξαναλέω, είναι αν δημιουργείς τέχνη προς όφελος του εμπορίου ή προς όφελος του κόσμου.


Το κοινό δεν είναι 'κενό' στο σύνολό του. Υπάρχει κόσμος που καταλαβαίνει. Και το δικό μας κοινό είναι φορές που μας συγκινεί βαθιά και μας δίνει τεράστιο κουράγιο να συνεχίζουμε την πορεία μας. Τώρα, τα υπόλοιπα προέρχονται είτε από αδαείς, είτε εκ του πονηρού και μάλιστα από ανθρώπους που είναι έξω από μαζικές διαδικασίες, για να μην πω και έξω από την κοινωνία γενικά. Δηλαδή είναι επαναστατική πράξη να απαιτείς από ένα γκρουπ να παίζει τζάμπα, να μην αμοίβεται, δηλαδή, για την εργασία του;

Με αυτή τη λογική και η αγορά φαγητού και ρουχισμού είναι συμβιβασμός με το σύστημα, εφόσον τα πάντα είναι προϊόντα που προέρχονται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Εντάξει, κλαίνε και τα πεζοδρόμια με αυτά. Δεν μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά αντιεπιστημονικές, αναχρονιστικές θεωρίες που οδηγούν επί της ουσίας σε οπισθοχώρηση μέχρι την εποχή των σπηλαίων".


Υπάρχει πιθανότητα να δούμε την 'Μπαλάντα της Φυλακής' στο θέατρο;

"Είναι σίγουρο ότι θα συμβεί. Είναι ένα project που δεν θα ησυχάσουμε αν δεν υλοποιηθεί".


Αν όλοι ζούμε πάνω κάτω τον εγκλεισμό, ποια φαντάζεστε εσείς ως τελική απελευθέρωση;

"Απελευθέρωση είναι καταρχήν η συνειδητοποίηση της ιστορικής αναγκαιότητας. Έτσι, ακόμα και δέσμιος, δεν υποτάσσεσαι. Ξέρεις, έχει τεράστια διαφορά ο υποταγμένος με τον δέσμιο. Γιατί ο υποταγμένος δε σηκώνει κεφάλι, έχει συμβιβαστεί, είναι καμιά φορά και με τη θέλησή του έγκλειστος. Από τη συνειδητοποίηση, εκ των πραγμάτων ξεδιπλώνεται ένα σενάριο που οδηγεί στη συλλογική ρήξη. Αυτή θα ήταν, νομίζουμε, μια καλή αρχή".


Το Fuzz είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι της ζωής σας μέχρι το επόμενο. Επειδή αντιλαμβάνομαι τον κόπο και τη δουλειά που έχετε ρίξει, θέλω βασικά να σας ρωτήσω πώς θα ξεπεράσετε το άγχος.

"Έτσι είναι, όπως τα λες. Το άγχος θα ξεπεραστεί μόνο στην πρώτη νότα από σκηνής, όταν θα ξεκινήσει η μαγική επικοινωνία με τον κόσμο μας.  Και θα έλεγα ότι πλέον είναι πιο πολύ ανυπομονησία, παρά άγχος, με την έννοια ότι ο κόσμος θα είναι εκεί και ο παλμός θα είναι δυναμικός.  Δεν κρατιόμαστε!".
~~~

Και για το τέλος μερικά διλήμματα, αν δεν έχετε αντίρρηση...

"Τα διλήμματα αν και είναι στη ζωή, πάντα δημιουργούν αίσθηση αδιεξόδου, ενώ κάθε πρόβλημα, ξέρεις, έχει τη λύση του".


Συμφωνούμε επί της αρχής, αλλά... Τρύπες ή Ξύλινα Σπαθιά;

"Πραγματικά χτύπησες βράχο. Δεν έχουμε κανένας μας ούτε ένα δίσκο τους. Μόνο εγώ έχω το 'Ξεσσαλονίκη' που ήταν δώρο με κάποιο περιοδικό κάποια στιγμή. Καμία συγκίνηση πραγματικά. Με κάποιο σεβασμό, αλλά με χαραγμένο στη σκέψη το ρητό 'τα στερνά τιμούν τα πρώτα'".


Sex Pistols ή Dead Kennedys;

"Ramones μωρέ. Μην τα μπλέκουμε. Ιεροσυλία".


Άσιμος ή Σιδηρόπουλος;

"Μάλλον Άσιμος, λόγω οξυδέρκειας. Αλλά χωρίς ζόρι πάλι. Με το παραδοσιακό 'ελληνικό ροκ' νιώθουμε λίγο 'outsiders'".


Iron Maiden ή Metallica;

"Ε, τώρα το χοντραίνεις. Ντροπή.  Μεγάλο στρίμωγμα. Πφφφφ. Black Sabbath πάνω κι από τους δύο. Αλλά αν έπρεπε να διαλέξουμε ντε και καλά, θα ψηφίζαμε Maiden. Λόγω αυθεντικότητας, τρόπου δουλειάς, καταγωγής, αυτοσεβασμού, συνέπειας, μουσικής ανωτερότητας και απεριόριστου headbanging".


Τελευταίο. Waters ή Gilmour;

"Είσαι προβοκάτορας. Τελεία και παύλα. Και απαντώ για να σου τη σπάσω: Ανάμεσα στον τεράστιο Muddy Waters και τον θατσερικό υπουργό Ian Gilmour, εννοείται ότι επιλέγω Muddy".


Ευχαριστούμε πολύ το oneman.gr και τον Ηλία Αναστασιάδη

FaLang translation system by Faboba
© 2013-2016 KollektivA! All rights reserved.