Συνέντευξη στο e-tetRadio.gr (3/2015)

Να το ομολογήσω ευθύς εξαρχής: το συγκρότημα αυτό το γουστάρω. Για πολλούς λόγους. Φυσικά πρώτα απ όλα για τα τραγούδια τους, από εκεί ξεκινούν τα πάντα στη μουσική. Αν δεν σου αρέσει η μουσική τι σημασία έχουν τα υπόλοιπα;

Αλλά οι KollektivA αξίζουν και για πολλά ακόμα. Κυρίως για την αξιοπρεπή τους πορεία όλα αυτά τα χρόνια. Και για τη συνεπή τους πολιτική στάση. Και για το Revolution Sessions που κυκλοφόρησαν εσχάτως διασκευάζοντας πολιτικά τραγούδια (όχι... Θάνο Μικρούτσικο, μην μπερδευτείτε). Το Σάββατο παίζουν στο Fuzz σε μία συναυλία που θα είναι... επαναστατική.
Το e-tetRadio δεν θα μπορούσε να μην είναι εκεί! Ραντεβού, με τα λάβαρα και τις σημαίες μας το Σάββατο βράδυ.


Πως προέκυψε το Revolution Sessions;


Είχαμε ξεκινήσει τις πρόβες για τη συναυλία μας στο Fuzz. Eν μέσω συζητήσεων και της γενικότερης προετοιμασίας σε όλα τα επίπεδα και κάτω από τα βάρος των ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων, ακολουθήσαμε τη σπίθα μιας έντονης παρόρμησης και τη «φυτιλιάσαμε» για να γίνει ένα mini album με διασκευές σε κλασικά πολιτικά και επαναστατικά τραγούδια από διάφορες χώρες της Ευρώπης, συν ένα ακόμα από τις ΗΠΑ.


Πως ορίζεται το πολιτικό τραγούδι; Μόνο από τον στίχο του;


Το τραγούδι μέσα από τον στίχο του προάγει με άμεσο τρόπο περιεχόμενο. Ο πολιτικός στίχος εν πολλοίς προσδιορίζει και καθορίζει το πολιτικό τραγούδι, όχι όμως αποκλειστικά. Το μουσικό μέρος του, ακόμα και μια απλή μελωδία πέρα από τη φόρμα που παρέχει στο στίχο και έχοντας συγκεκριμένη αισθητική, φέρει και αυτή περιεχόμενο. Σίγουρα όχι με ισοδύναμο τρόπο αλλά προσδίδει πολιτικό χαρακτήρα στο τραγούδι. Παραδείγματα ρευμάτων πολιτικού τραγουδιού που ήταν άμεσα συνυφασμένα με έναν ήχο και στυλ ή και πολιτικά σχήματα που κάνουν ακόμα και ορχηστρική μουσική είναι πολύ χαρακτηριστικά. Ζούμε βέβαια στη χώρα του Λόγου και των ποιητών, με βαθειά παράδοση στο στιχουργικό μέρος του τραγουδιού. Διαχρονικά το ελληνικό τραγούδι εξέφρασε πολιτική σκέψη και πολιτικές αναζητήσεις αντανακλώντας τους πόθους και την ελπίδα του λαού. Σε πολλές περιπτώσεις έδωσε το μελωδικό όχημα στο μεγάλο ποιητικό Λόγο και έτσι διευκόλυνε την πρόσβαση του σε ένα ευρύτερο κομμάτι κόσμου. Όλα τα παραπάνω είχαν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός συμπαγούς σώματος πολιτικού τραγουδιού, που πέρα από σκαμπανεβάσματα, παρουσίαζε μια ιστορική συνέχεια και μαζικότητα που δύσκολα μπορεί να βρεθεί αντίστοιχή της σε άλλες χώρες. Ταυτόχρονα βέβαια η μεγάλη προσήλωση στο στίχο σε κάποιες περιπτώσεις οδήγησε σε παραγκωνισμό του αμιγώς μουσικού μέρους του τραγουδιού και είχε ως συνέπεια τελικά, ελλειμματικής πληρότητας τραγούδια. Ένας ιδιότυπος... «περιεχομενισμός», που σε συνδυασμό με την αδυναμία του πολιτικού τραγουδιού να παρακολουθήσει τις ιστορικές αλλά και τις μουσικές εξελίξεις, είχε σαν αποτέλεσμα την απομόνωσή του, έως και την ανυπαρξία του μέχρι πριν από κάποια χρόνια, με μόνες εξαιρέσεις κάποιες μοναχικές φωνές που αναλάμβαναν το βαρύ φορτίο συνέχισης της φλόγας. Το τελευταίο διάστημα πάντως, ιδίως μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, το πολιτικό τραγούδι δείχνει ξανά σημάδια επιστροφής, ειδικά από τους νέους δημιουργούς.


Και πως έγινε η επιλογή των κομματιών, με ποια κριτήρια;


Επιλέξαμε συνειδητά τραγούδια ιστορικής σημασίας από χώρες της Ευρώπης που βρέθηκαν έντονα στο επίκεντρο των εξελίξεων τα χρόνια της κρίσης. Τo Which side are you on? που βρισκόταν ως διασκευή και στο πρώτο μας album, το επαν-ηχογραφήσαμε για να ενταχθεί και στο Revolution Sessions γιατί θεωρούμε ότι θέτει το βασικό ζητούμενο της εποχής. Καθόλου τυχαία, είναι και το κομμάτι που κλείνει το mini album. Σε κάθε περίπτωση όλα είναι τραγούδια που μας αρέσουν πολύ και φωτογραφίζουν πολιτικά και αισθητικά τους KollektivA στην παρούσα φάση.


Υπάρχει ελπίδα πια με την νέα πολιτική κατάσταση;


Η ελπίδα υπάρχει εκεί που κάποιος δεν επαναπαύεται και δεν αναθέτει την επίλυση των προβλημάτων του σε κάποιον τρίτο, που με πολύ μεγάλη ευκολία μάλιστα, τον χρίζει και σωτήρα. Όταν ερμηνεύει την κατάσταση του, με βάση τα πραγματικά του συμφέροντα και δεν αφήνεται να γίνει συνένοχος στην ίδια την πορεία της κατρακύλας του. Όταν δεν υποκύπτει ούτε στο φόβο, ούτε στις αυταπάτες οργανώνεται και δρα συλλογικά και μαχητικά. Άρα το ζήτημα της ύπαρξης της ελπίδας μένει να το αποφασίσουν οι ίδιοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.


Έχουμε δημοκρατία; Είχαμε δημοκρατία;


Ας συμπληρώσουμε λιγάκι την ερώτηση. Έχουμε δημοκρατία για ποιον, είχαμε δημοκρατία για ποιον; Ας προσθέσουμε πριν από το ουσιαστικό δημοκρατία, τους επιθετικούς προσδιορισμούς αστική και κοινοβουλευτική και σιγά σιγά πλησιάζουμε περισσότερο. Ας αναλογιστούμε ότι διαχρονικά έχουμε την οικονομική και ιδεολογική επιβολή μιας -πολλές φορές- ισχνής μειοψηφίας πάνω σε μια πλειοψηφία ενώ, ας πούμε, εξ ορισμού θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Ας κάνουμε μια απλή ανάγνωση τα στατιστικών πραγματολογικών κοινωνιολογικών δεδομένων. Κι ας θεωρήσουμε στο φινάλε πως η αντίληψη για μια δημοκρατία που αρκείται στην «ελεύθερη» επιλογή (τρανταχτά γέλια κάπου στο βάθος…) κάθε 4 (πάλαι ποτέ) χρόνια αυτού που θα διαχειριστεί την κυβερνητική εξουσία, εκφράζει μια μάλλον ανάπηρη εκδοχή της, που σίγουρα δεν μας αρκεί.


Ποιες είναι οι νάρκες που μπαίνουν στην καλή μουσική;


Η καλή μουσική υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Είναι αδύνατον να σταματήσει η γνήσια καλλιτεχνική έκφραση ανθρώπων που αλληλεπιδρούν ευρηματικά και ουσιαστικά με την εποχή τους. Απλά το περιβάλλον της καλής μουσικής είναι ναρκοθετημένο με την ακραία αγοραία αντίληψη, με ασφυκτικά κριτήρια ανταποδοτικότητας, αλλά και ιδεολογικούς και πολιτικούς περιορισμούς και εξαρτήσεις, που στόχο έχουν να οδηγήσουν τη αυθεντική δημιουργία σε ανώδυνες κατευθύνσεις ή/και σε οικονομικά προσοδοφόρα καλούπια. Αναγνωρίζοντας τα παραπάνω, οι δημιουργοί οφείλουν να επιμένουν και να εντοπίζουν τα ρήγματα στον κυρίαρχο μηχανισμό. Να κινούνται με μια στρατηγική παρέμβασης σε συνθήκες που δεν ορίζουν οι ίδιοι την ατζέντα.


Η μοναξιά του καλλιτέχνη είναι όντως γεγονός;


Έχει ενδιαφέρον η συγκεκριμένη ερώτηση απευθυνόμενη σε μια κολεκτίβα μουσικών που λειτουργούν συλλογικά τόσο στο δημιουργικό κομμάτι, όσο και στη συνολική δραστηριότητα του σχήματος. Ξέρεις... μετά τους Beatles τίποτα δε θα ήταν πλέον ίδιο… Ίσως να είναι μοναχική η σύλληψη μιας ιδέας, η «ενόραση», αλλά κι αυτή δένεται άρρηκτα με το κοινωνικό περιβάλλον του δημιουργού. Άρα η μοναξιά «πάει κι έρχεται». Πάντως ακόμα και η δημιουργική αγέλη που λέγεται “KollektivA” συχνά νιώθει μια ιδιότυπη μοναξιά. θα θέλαμε κι άλλους να διαδηλώνουν με την τέχνη τους όσα προς το παρόν εξαντλούν στους τοίχους των social media.


Πείτε μας για τη συναυλία στο Fuzz, το Σάββατο. Και τα μελλοντικά σας σχέδια...


Θα είναι η μεγαλύτερη συναυλία που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Θα ακολουθήσουν πολλές συναυλίες και στην επαρχία για την προώθηση τόσο του Revolution Sessions, όσο και της Μπαλάντας της Φυλακής που δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την κυκλοφορία της. Στα σχέδιά μας είναι η κυκλοφορία σε βινύλιο πιθανά και των δύο album, καθώς και η αγγλόφωνη εκδοχή της Μπαλάντας της Φυλακής που θα εγκαινιάσει ένα καινούριο κύκλο για εμάς. Τέλος σίγουρα το concept της Μπαλάντας της Φυλακής θα μεταφερθεί με θεατρικό, παραστασιακό τρόπο επί σκηνής.


Ευχαριστούμε πολύ το e-tetRadio.gr και τον Δημήτρη Κανελλόπουλο