“Αποφασίσαμε να διαλέξουμε ένα ο καθένας μας και τέσσερα ακόμα συλλογικά. Οι 4 συλλογικές επιλογές ήταν μεν ομόφωνες, όμως δεν καταφέραμε να διαλέξουμε τραγούδι για κάθε άλμπουμ. Αφού τσακωθήκαμε αρκετά, αποφασίσαμε ότι ένα mixtape δεν είναι αρκετά σημαντικός λόγος για να διαλυθεί ένα συγκρότημα.”
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Γιώργος Θεοφάνους: Jethro Tull – “Aqualung”
Τον δίσκο τον έχω ακούσει αμέτρητες φορές από την αρχή μέχρι το τέλος και πάλι από την αρχή μέχρι το τέλος και πάλι από την αρχή… Ξεχωρίζω το “My God” γιατί πάντα όταν φτάνει η σειρά του, κάπου στη μέση του δίσκου, μου θυμίζει πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Jethro Tull!
Φάνης Μαργαρώνης: Led Zeppelin – “Led Zeppelin”
Άμεσος, εύστοχος, με θέματα που καρφώνονται στη σκέψη. Τραγούδια ένα κι ένα, από το κορυφαίο κουαρτέτο όλων των εποχών. Αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για ντεμπούτο τότε τα παραπάνω αποκτούν διπλή αξία. Tραγούδι: “Babe I’m gonna leave you”, αλλά μόνο με σβηστά φώτα.
Μάκης Κρέτσης: Queensryche – “Operation: Mindcrime”
Σημείο αναφοράς για κάθε σκεπτόμενο ακροατή της rock μουσικής. Μελωδίες και ρυθμοί σε ιδανικούς συνδυασμούς, τραγούδια φτιαγμένα σαν ένα σώμα. Ένα ενιαίο έργο που σε αιχμαλωτίζει από την πρώτη νότα. Το “Eyes of a Stranger” λειτουργεί ως η λύτρωση και επίλογος στον οργασμό του “Operation…”.
Δημήτρης Γιαννούχος: Rage Against the Machine – “Rage Against the Machine”
Tο “Wake Up” είναι το κομμάτι με το οποίο ξυπνούσα για πολλά πρωινά για το σχολείο και τις πανελλήνιες και έχω δεθεί μαζί του! Συνδυάζει groove, οργή και γκάζι, όπως όλος ο δίσκος (και οι RATM γενικότερα).
Θανασης Χουλιαράς: The Beatles – “Abbey Road”
Και μόνο το πόσο πολυδιασκευσμένο έχει υπάρξει το “Come Together”, φτάνει για να αποδείξει την επιδραστικότητά του. Όλα τα στοιχεία που προσδιορίζουν την rock’ n’ roll τραγουδοποιεία, μουσικά και στιχουργικά, έχουν στριμωχτεί μέσα σε αυτά τα 4 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα που διαρκεί. Και κάτι ακόμα, καμία από τις εκατοντάδες διασκευές του δεν έχει καταφέρει να αγγίξει την ουσία του με εφάμιλλο τρόπο. Σχεδόν όλες εστιάζουν στον ρυθμικό του χαρακτήρα και αδυνατούν να εγκλωβίσουν μέσα τους αυτόν τον υπόκωφο, εσωτερικό ερωτισμό που ξεχειλίζει στην πρωτότυπη εκδοχή του.
Γιώργος Παύλου: Black Sabbath – “Master Of Reality”
Δίσκος που του χρωστάει κόσμος. Μεγάλο μέρος του σκληρού ήχου των επόμενων δεκαετιών έχει την αφετηρία του εδώ. Από τους ελάχιστους δίσκους που και σήμερα να κυκλοφορούσε θα ήταν επίκαιρος. Το riff στο κουπλέ του “Into The Void” πρέπει να είναι ό,τι πιο heavy έχει ακουστεί.
Και συλλογικά…
Dream Theater – “Images And Words”
To σημείο μηδέν της progressive rock/ metal μουσικής. Το ψυχαναγκαστικό νότα-νότα transcription δεν ξεπερνιέται έτσι εύκολα!
Metallica – “Metallica (aka Black Album)”
Ο δίσκος που έκανε τον σκληρό ήχο τόσο mainstream όσο κανείς άλλος. Ποτέ. Μετά την τρίτη μπύρα, ασφαλώς κάθε αντιπαράθεση είναι ευπρόσδεκτη.
Pink Floyd – The Wall
Απόλυτο concept έργο που συμπυκνώνει την πολιτική και την τέχνη σε ιδανικά επίπεδα. Τόσο βαθύ όσο και In your face.
Motorhead – Overkill
Γιατί έτσι.