Υπάρχουν συναυλίες που θες πολύ να πας και απογοητεύεσαι, υπάρχουν αυτές που δε θες να πας και τελικά περνάς υπέροχα, υπάρχουν οι κρύες κι αδιάφορες και υπάρχει κι αυτό που έγινε το Σάββατο το βράδυ στο Fuzz. Μια συναυλία που μέτραγα τις μέρες για να πάω και πέρασα καλύτερα απ' ότι περίμενα...
Το μαγαζί έχει αρχίσει να γεμίζει. Κατά τις 11 ανεβαίνουν στη σκηνή οι KollektivA κι ενώ περιμένουμε ένα μουδιασμένο ξεκίνημα (σαν αυτό που κάνω εγώ τώρα)... ακούγοντας "αυτό δεν είναι η ζωή σου, αυτό είναι μαύρη φυλακή" συνειδητοποιείς ότι είσαι στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή και πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, όπως λένε οι "σοφοί". Τίποτα όμως. Ούτε καν το όνομά τους. Ο ορισμός λέει ότι κολεκτίβα είναι ένα σύνολο ατόμων που δουλεύουν μαζί σε ένα κοινό έργο, χωρίς να βασίζονται σε εσωτερικές ιεραρχίες. Αυτό ακριβώς είδα το Σάββατο. Έξι ανθρώπους που "δούλευαν" μαζί πάνω στη σκηνή. Δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις το Θανάση επειδή βγαίνει μπροστά και τραγουδάει από το Γιώργο που ήταν πίσω κι έδινε πόνο με το μπάσο του σχεδόν χωρίς να φαίνεται, ούτε να πεις ότι σου αρέσει περισσότερο ο τρόπος που παίζει κιθάρα ο Φάνης σε σχέση με τον άλλο Γιώργο (αν και το "προσπάθησαν" όταν αντάλλαξαν σόλο σε κάποια φάση), ούτε καν να συγκρίνεις τα κρουστά του Μάκη με τα ντραμς του Δημήτρη. Έβλεπες ένα ομοιογενές σύνολο στη σκηνή και δε γινόταν να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω τους, όσο ένιωθες το σώμα σου να "λύνεται" και να κινείται στο ρυθμό, ενώ τραγούδι με το τραγούδι αισθανόσουν τη φωνή σου να βγαίνει όλο και πιο δυνατά!
Πάμε όμως να δούμε το live μέσα από τα τραγούδια του... Ακούγοντας το "μηχανισμό" και βλέποντας-νιώθοντας το σεβασμό των παιδιών στο πρόσωπο του Νικόλα Άσιμου, τρελές σκέψεις βασανίζουν μέρες το μυαλό μου. Ίσως να φταίει που πλησιάζει η 17η Μαρτίου... αλλά να... θα ήθελα πολύ να φτιάξουν ένα δίσκο με τραγούδια του. Δεν είναι μόνο που έχουν κάνει την πιο ωραία διασκευή σε κομμάτι του, δεν είναι μόνο που τον έχουν σεβαστεί όσο λίγοι, είναι που δεν προσπαθούν να δημιουργήσουν ψευτοσυγκίνηση και ρομαντισμό ότι και καλά "τους λείπει" η ύπαρξή του. Φέρτε στ' αυτιά σας το "δωμάτιο στο Αμστερντάμ", το "φαλημέντο του κόσμου", το "γιουσουρούμ", το "όλα τα ΄χαμε", το "εγώ με τις ιδέες μου", τη "λάντζα γιόγκα", το "καταρρέω", το "αγαπάω κι αδιαφορώ", το "θα 'ρθω να σε βρω" και βέβαια το "Venceremos" και μετά κάντε το εικόνα στη σκηνή... Σα να σας βλέπω... Το θέλετε κι εσείς ε;
Συνεχίζοντας, έχω να προσθέσω πως το σύνθημα ΥΓΕΙΑ-ΚΑΥΛΑ-ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ όχι απλώς δεν έχει φθαρεί, αλλά ήταν πιο δυνατό από ποτέ το Σάββατο το βράδυ. Υγεία γιατί έβλεπες ανθρώπους που σέβονται το κοινό τους και δεν είναι με μπύρες και τσιγάρα στη σκηνή. Πολλοί συγχέουν την έννοια του rock με την έλλειψη σεβασμού. Ευτυχώς όχι οι KollektivA. Καύλα γιατί πολύ απλά άκουγες τη μουσική που γουστάρεις με την αντίστοιχη σκηνική παρουσία. Κι επανάσταση ... για τις σηκωμένες γροθιές και το χειροκρότημα σεβασμού όταν ακούστηκαν οι στίχοι "ο αληθινός ο νόμος, ο μοναδικός... είναι ο εξής και συνοπτικός... το δίκιο του εργάτη που δουλεύει συνεχώς"... Θέλετε κι άλλη επανάσταση; Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το "The Re.Vol.ution Sessions", ένα E.P. με 5 από τα πιο χαρακτηριστικά πολιτικά τραγούδια όλων των εποχών που δίνει το σύνθημα της επανάστασης. Δική μου απορία είναι γιατί μέσα σε αυτό δεν περιλαμβάνεται και η "Bandiera Rossa" να κάνει παρέα στο κόκκινο αστέρι των KollektivΑ. Από την εκτέλεσή τους στο live κρατάω την προτίμηση του Θανάση στο "the wind that shakes the barley" και τον ήχο της μάχης στο "El ejército del Ebro", που είχα απίστευτη λαχτάρα να ακούσω ζωντανά κι ένιωσα την υπομονή μου να δικαιώνεται... Κρατάω ακόμη την acapella έναρξη του "which side are you on?" και τον ενθουσιασμό όλων με το "Bella Ciao"... και βέβαια τη δύναμη των στίχων του Χικμέτ στο "Μικρόκοσμο"... "είναι ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε"... Και πάλι ψηλά οι γροθιές…
Θέλω να σταθώ σε κάτι ακόμα. Στη "μπαλάντα της φυλακής". Ακούω τα κομμάτια από το καλοκαίρι, είχα πάει και στην παρουσίαση στο Kookoo, αλλά μόλις το Σάββατο κατάλαβα γιατί δεν είναι ένας ακόμη δίσκος που έχω ακούσει. Ίσως να "φταίει" που τα παιδιά ήταν πιο δεμένα στη σκηνή, ίσως εγώ να ήμουν έτοιμη να το δεχτώ... αλλά μιλάμε για κομμάτια μοναδικά. Δεν είναι αυτά που θα σε κάνουν να σιγοτραγουδάς. Είναι αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι και να νιώθεις μέσα σου τους στίχους. Να κατακτάς την ουσία μέρα με τη μέρα, φορά με τη φορά. Η βαθιά εγωιστική εξέγερση είναι απαραίτητη για να σπάσεις πρώτα τις δικές σου αλυσίδες. Κι αυτό σου χαρίζεται, όσο έχεις αυτιά και μυαλό ανοιχτά να ακούσεις τη "μπαλάντα". Άλλωστε... αυτό που για κάποιους είναι γαλάζιο... για κάποιους άλλους είναι... ουρανός! Κι ο Θανάσης φρόντισε να μας κάνει να το καταλάβουμε, τραγουδώντας τους τελευταίους στίχους σχεδόν γονατιστός…
Τα παιδιά είπαν πως για εκείνους ήταν ένα πολύ συγκινητικό live. Μπορεί. Για εμάς όμως ήταν κάτι παραπάνω. Η ενέργεια που μας έδωσαν και -ελπίζω να- τους δώσαμε, είναι δύναμη. Φάνηκε στα δύο encore. Φάνηκε στο μήνυμα που δώσαμε στους φασίστες τραγουδώντας το "Killing in the name of" και δείχνοντάς τους το δάχτυλό μας. Φάνηκε όταν χοροπηδούσαμε και φωνάζαμε "hey ho, let's go". Φάνηκε στο χειροκρότημα όταν ακούσαμε το "Can I play with madness". Φάνηκε στον κυκλικό χορό που ζήτησε ο Θανάσης στο τελευταίο τραγούδι και μας έκανε να καταλάβουμε ότι "ο δρόμος που τραβάνε δεν έχει τελειωμό". Φάνηκε στην υπόκλιση και το από καρδιάς "ευχαριστώ" τους. Φάνηκε στα μάτια τους. Φάνηκε στα μάτια μας όταν τελείωσε το live κι έλαμπαν από χαρά…
Μια φωνή πάνω, πολλές φωνές κάτω. Πάρα πολλές. Κι από πολλές ηλικίες. Γυναίκες, άντρες, μια αγκαλιά, μια άλλου τύπου... κολεκτίβα. Ξέρω, σας έχω κουράσει, αλλά έχω να αναφέρω μερικά τελευταία πραγματάκια. Ο Πασχαλίδης πάντα μου άρεσε. Ειδικά το "αγύριστο κεφάλι" κι ακόμα περισσότερο το παιχνίδι με τους στίχους του "μπάλλου" του Σαββόπουλου, όταν το "εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε-γέλασε" γίνεται από τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Άλκη Αλκαίο "δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το 'πα... εδώ είναι παίξε-γέλασε και σώπα"... Η προσθήκη ηλεκτρικής λοιπόν σε αυτό το εμβληματικό, όπως είπε κι ο Θανάσης, τραγούδι δεν μπορεί παρά να με ξεσηκώνει και να με γεμίζει χαρά... Ως συνέχεια του παραληρήματος που είχα κάτι γραμμές πάνω για τον Άσιμο, θα προσθέσω άλλη μια "πρόταση": έναν rock "Κεμάλ" που να μας γεμίζει ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει αυτός ο κόσμος. Η πρώτη μου σκέψη για τίτλο στο κείμενο που διαβάζετε ήταν ένα κομμάτι από τις "διακοπές στη Μεσόγειο" και συγκεκριμένα το "ξύπνησε και θα δεις τη ζωή σου αλλιώς". Φράση που σε ξυπνάει διπλά. Και με τους στίχους και με τη μουσική της. Προτίμησα όμως να ανοίξω και να κλείσω με μια ευχή... γιατί το Σάββατο το βράδυ έδιωξα 15 χρόνια από την πλάτη μου κι ένιωσα πάλι τον "Απρίλη" στην ψυχή μου... γιατί ήμουν πάλι έφηβη και χόρευα και τραγουδούσα χωρίς να με νοιάζει τι θα πουν οι διπλανοί μου που ενώ ήμουν ολομόναχη πέρναγα καλά... γιατί γύρισα σπίτι και είχα πάλι αυτό το "ξαλάφρωμα" στην καρδιά μου κι είχα πετάξει την κατάρα της καθημερινότητας... γιατί ένιωθα να πετάω όπως είχε ανοιχτά τα χέρια του ο Θανάσης και άκουγα τους χτύπους της καρδιάς μου στο ρυθμικό χειροκρότημα... γιατί είδα ένα ουράνιο τόξο να βγαίνει στη μουσική σκηνή μας…
"Τα μεσάνυχτα λοιπόν... ο παλιός ο κόσμος θα 'χει γίνει rock"... σε μια Ελλάδα που μαστίζεται από δήθεν έντεχνους με θεϊκό σύνδρομο... οι KollektivA απέδειξαν ότι δρόμοι για τη μουσική υπάρχουν... αρκεί να θέλουμε να τους ακολουθήσουμε... χωρίς τελειωμό...