Για τους KollektivA σας έγραψα την προηγούμενη Άνοιξη, τότε που βρέθηκα σε μια συναυλία επανάσταση, σε μια συναυλία φως στα σκοτάδια μας. Αυτή τη φορά, τους συνάντησα στο Ίδρυμα Κακογιάννη σε μια αίθουσα αμφιθεατρική, να παντρεύουν τη μουσική με το θέατρο, πάντα με τον ίδιο στόχο, την επανάσταση!
«Η Μπαλάντα της Φυλακής» που κυκλοφόρησε το 2014, συναντά εκείνη του Oscar Wilde και το αποτέλεσμα είναι στα αλήθεια σπουδαίο. Άνθρωποι για όλα τα γούστα, γεμίζουν την αίθουσα τους δευτέρου ορόφου, κάθονται αναπαυτικά να παρατηρήσουν τη γεμάτη από αγάλματα σκηνή. Αγάλματα σε δίχτυ, περιμένουν να σβήσουν τα φώτα, να πάρουν πνοή.
Μουσικοί και ηθοποιοί, νότες και κίνηση ενώνουν τις δυνάμεις τους να σπάσουν τα τείχη της φυλακής του κόσμου, της φυλακής που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Έργο επίκαιρο για να το τρέμεις, απαραίτητο για να μαθαίνεις. Μοιάζει όλες οι μικροαστικές αντιλήψεις, η δειλία, ο φόβος, η αδιαφορία και η ματαιότητα να δίνουν ραντεβού σε μια σκηνή που ροκάρει.
Συνταξιούχοι, υπάλληλοι, φοιτητές και ομοφυλόφιλοι σε μια ζωή κελί ακούνε φωνές που χάθηκαν στα σύνορα, σε θάλασσες και βουνά. Κάθε μέρα και ώρα, χώρες όχι και τόσο πρωτοκλασάτες, θρηνούν ανθρώπους ίδιους με εμάς. Με πόδια, χέρια και καρδιά. Ίδιοι σας λέω…
Χώμα και μια γραφομηχανή να γρατζουνάει τα νεύρα μας, συνοδεύουν την παράσταση που μοιάζει τόσο με τη ζωή μας. Ρουφιάνοι και κρεμάλες, σχοινιά και ποδοπατημένες συνειδήσεις κλαίνε τα χαμένα όνειρα μας, τις προδομένες προσδοκίες μας…
Η Εύη Χατζάκη, η μοναδική γυναίκα της παράστασης, η μάνα, η σύζυγος και η αδερφή μαγεύει κυριολεκτικά με την κίνηση και τον σπαραγμό της. Σηκώνει το χώμα, πυροβολείτε στο πετάρισμα των βλεφάρων την ελευθερίας.
«Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση».
Αυτά έγραψε ο μεγάλος Oscar και η ιστορία τον επιβεβαίωσε όσο και αν η σημερινή πραγματικότητα έχει μουλαρώσει σε μια θανατηφόρα ρουτίνα, σε κεφάλια που ξέχασαν το χρώμα του ουρανού, γιατί σταμάτησαν να υψώνονται ελεύθερα!
Έχετε λίγο χρόνο ακόμη να βρεθείτε στο Ίδρυμα Κακογιάννης, να χειροκροτήσετε την προσπάθεια πολλών ανθρώπων που «παίζουν» για τη συνείδηση σας και το δικαίωμα σας να επαναστατείτε για τα «θέλω» σας. Μη ξεχάσετε να είστε άνθρωποι και ότι δεν είστε μόνοι. Ακόμη και αν φοβάστε, μη δειλιάζετε!