Η Μπαλάντα της Φυλακής είναι ένας θεματικός δίσκος των Kollektiva, ο οποίος παρουσιάζεται σε θεατρική μορφή στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με τους ίδιους επί σκηνής αλλά και μια ομάδα ηθοποιών να βρίσκονται μπροστά από μια πρόκληση.
Το θέμα του έργου είναι η φυλακή. Η φυλακή ως φυσικός χώρος αλλά και κάθε είδους φυλακή στην οποία οι άνθρωποι κλείνουν τη ζωή και τα όνειρά τους. Με εμφανή την αναφορά στο τελευταίο έργο του Oscar Wilde παρουσιάζουν μία εύστοχη παράσταση, με έντονο σκηνοθετικό και σκηνογραφικό ενδιαφέρον με ωραίες λεπτομέρειες. Οι πρόβες είναι εμφανείς και η ομάδα καλείται να διεκπεραιώσει ένα δύσκολο έργο με πολλές εναλλαγές και δύσκολες χορογραφίες.
Μια από τις πιο όμορφες στιγμές της παράστασης ήταν όταν τα μέλη της μπάντας αυτοσχεδίασαν χρησιμοποιώντας το σώμα τους και διάφορα άλλα αντικείμενα για να παράγουν μουσική, αλλά βαθιά συγκινητική ήταν και η στιγμή που ακούστηκαν τα ονόματα των μεταναστών που έχασαν τη ζωή τους, παγώνοντας παράλληλα την υπόλοιπη εικόνα του έργου, που έχει αρκετά στοιχεία ενός μιούζικαλ.
Ο ήχος του άλμπουμ, που ακούγεται ζωντανά καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, είναι σκληρός και ταιριάζει απόλυτα με την ιδέα και το κλίμα του έργου, που διαδραματίζεται στα πλαίσια μιας φυλακής με καθέναν από τους πρωταγωνιστές να φέρει το δικό του φορτίο τόσο πριν όσο και μετά τη φυλάκισή του.
Συνοπτικά η Μπαλάντα της Φυλακής πραγματεύεται τα δεσμά, την κοινωνική καταπίεση, τα αδιέξοδα που οδηγούν σε μια προσωπική αλλά και σε μια συλλογική επανάσταση, με γνώμονα τα όνειρα και την αγάπη των ανθρώπων για ελευθερία. Ο Θανάσης Χουλιάρας ως πρωταγωνιστής της παράστασης, εκφράζει με ωραίο τρόπο όλα τα παραπάνω και είναι αυτός που τελικά κινητοποιεί και όλους τους υπόλοιπους να διεκδικήσουν την ελευθερία τους και να απαλλαγούν από όσα τους βαραίνουν κρατώντας τους δέσμιους.
Κάτι που κάνει το σκηνικό ακόμα πιο ξεχωριστό και όχι τόσο προφανές είναι το χώμα. Το χώμα που σιγά σιγά γεμίζει τη σκηνή και κάνει τη ζωή τους πιο δύσκολη, αλλά την εικόνα πιο ενδιαφέρουσα.
«Η μπαλάντα της φυλακής» είναι μία αξιέπαινη προσπάθεια μιας ομάδας ανθρώπων που διάλεξαν το δύσκολο δρόμο προκειμένου να παρουσιάσουν μία δισκογραφική δουλειά, σε μια παράσταση που φρόντισε να μιλήσει ευθέως και όχι να υπονοήσει, όλα όσα ήθελε χωρίς να μακρηγορεί. Με ευθύτητα και χωρίς περιττά λόγια δήλωσε ανοιχτά την αντίσταση σε κάθε μορφή εξουσίας που κυριαρχεί στους ανθρώπους και το πνεύμα τους.
Η πράξη τους αυτή είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική για την εποχή και είναι βέβαιο πως και οι ίδιοι οι Kollektiva είναι έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα πέρα από τα προφανή και τα τετριμμένα, με τα οποία σε ορισμένα σημεία φλερτάρουν στιχουργικά και νοηματικά. Αυτό άλλωστε είναι η επανάσταση για την οποία τραγουδούν.