Όταν το 2014 οι Kollektiva είχαν κυκλοφορήσει τη «Μπαλάντα της Φυλακής» θυμάμαι την εξαιρετική εντύπωση που μου είχε προκαλέσει.
Στην ελληνική σκηνή δεν συναντάς πολλά συγκροτήματα που δημιουργούν concept albums και μάλιστα εμπνευσμένα από κείμενα συγγραφέων όπως του Oscar Wilde. Ιδιαίτερα το συγκεκριμένο ποίημα, «H μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ» (The Ballad of Reading Gaol) ήταν μεγάλη πρόκληση, όντας ιστορικά πολύ σημαντικό καθώς ήταν το τελευταίο έργο που έγραψε ο Wilde όταν ήταν στο Παρίσι, αφού είχε πια αποφυλακιστεί και ήθελε να παρουσιάσει τον εγκλεισμό και τις συνθήκες φυλάκισης.
Περισσότερο από 100 χρόνια μετά τη συγγραφή του ποιήματος, οι Kollektiva επαναφέρουν τη διαλεκτική εγκλωβισμού – απελευθέρωσης εντάσσοντάς τη σε ένα πλαίσιο με σύγχρονες πολιτισμικές και κοινωνικές διαστάσεις -όπως αναδεικνύεται μουσικά, στιχουργικά και υφολογικά- και δημιουργώντας ταυτόχρονα μία ιστορική σύνδεση από το 1897 έως σήμερα. Ο σκληρός ήχος που χαρακτηρίζει το δίσκο ενδυναμώνει το αίσθημα του εγκλωβισμού και συγχρόνως το αίτημα για απελευθέρωση, ενώ γίνεται ξεκάθαρο πως η ιστορία δεν είναι προδιαγεγραμμένη αλλά λαμβάνει χώρα και μεταλλάσσεται βάσει της διαρκούς κοινωνικής αποδόμησης και ανανοηματοδότησης των σημαινόντων.
Η παράσταση
Οι Kollektiva έχοντας ήδη δημιουργήσει ηχητικά μία πρώτη αφήγηση αναφορικά με τον εγκλεισμό, έρχονται να την ολοκληρώσουν και οπτικά μέσα από την κινησιολογία και την υποκριτική παρουσιάζοντας τη «Μπαλάντα της Φυλακής» ως θεατρικό έργο στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.
Βρισκόμενη πριν λίγες ημέρες σε μια πρόβα, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η φράση «ονειρευόταν έναν κόσμο ελεύθερο από φυλακές», για μένα το ζενίθ της παραπάνω διαλεκτικής, αισθητοποιείται με κάθε τρόπο χάρη στη δυναμική συνάντηση αφενός των χαρακτηριστικών της κάθε ξεχωριστής μορφής τέχνης και αφετέρου των ίδιων των ανθρώπων που συνεργάστηκαν. Κατά τη διάρκεια της πρόβας, παρακολουθούσα ανθρώπους προερχόμενους από διαφορετικούς καλλιτεχνικούς χώρους να δένουν αρμονικά ως ομάδα υπό την καθοδήγηση του, πραγματικά ταλαντούχου, σκηνοθέτη και χορογράφου της παράστασης, Τάσου Μπεκιάρη.
Παρακολουθώντας, λοιπόν, την παράσταση θα βρεθείς αντιμέτωπος με ποικίλα συναισθήματα παρασυρόμενος/η από τις συναισθηματικές εναλλαγές και μεταπτώσεις. Κατά την πορεία του έργου, όπως εκτυλίσσεται μέσα από τις τέσσερις πράξεις, θα νιώσεις μέρος μιας ιστορίας την οποία πιθανότατα έχεις ήδη ζήσει φαντασιακά στο σήμερα. Η συνδιαλλαγή της μουσικής, της πρόζας και της κίνησης δημιουργούν μια πλήρη οπτικοακουστική εμπειρία που σε καθηλώνει και σε αναγκάζει να ανασύρεις από το ασυνείδητο την τραυματική εμπειρία του σύγχρονου εγκλωβισμού, να τον αποδεχτείς και να συμβάλλεις (έστω και συμβολικά) στην απελευθέρωσή σου από αυτόν.
Ο εσωτερικός ρυθμός και η ένταση που χαρακτηρίζουν την παράσταση θα σε ταρακουνήσουν και θα σου υπενθυμίσουν ότι η δικαιοσύνη δεν αποτελεί ένα ξεπερασμένο αίτημα, αλλά αντιθέτως πρέπει να επανέλθει στο επίκεντρο της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής. «Η Μπαλάντα της Φυλακής» είναι μία διαχρονική αφήγηση παρουσιαζόμενη σε ένα σύγχρονο πλαίσιο με συμβολικές αναφορές στο ιστορικό παρελθόν. Οι ταλαντούχοι μουσικοί, χορευτές και ηθοποιοί θα σε συμπαρασύρουν σε ένα περιβάλλον γεμάτο αντιφάσεις, ένταση, αγωνία και συναίσθημα.
ΥΓ. Δώσε σημασία στην Εύη Χατζάκη -θα σε μαγέψει με την κίνησή της!