Οι KollektivA είναι από τα πλέον ανήσυχα γκρουπ των ημερών μας, τόσο λόγω της πολυδιάστατης καλλιτεχνικής τους δραστηριότητας, που εμπλέκει τη μουσική και το θέατρο, όσο και της κοινωνικοπολιτικής στιχουργικής τους.
Μια συζήτηση μαζί τους πριν να ανέβουν στη σκηνή του Gagarin μαζί με τους ιδιαίτερους προσκεκλημένους τους, είχε πολλά ενδιαφέροντα να μας πει...
- Γεια χαρά παιδιά, ευχαριστώ για αυτή την κουβέντα. Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο σας άλμπουμ “Σύρματα”, στο οποίο επιστρέψατε σε ένα πιο rock ‘n’ roll ύφος, σε σχέση με τη σκληρότητα του ήχου στο “H Mπαλάντα της Φυλακής”. Αυτό έχει να κάνει με το ότι ο προηγούμενος δίσκος ήταν θεματικός και διαπραγματευόταν το θέμα του εγκλεισμού και της απελευθέρωσης;
Εμείς ευχαριστούμε για την επικοινωνία και τη στήριξη. Λοιπόν, οπωσδήποτε το να καταπιάνεσαι με ένα θεματικό έργο έχει μια κάποια δέσμευση. Θα πρέπει όλα να υπηρετούν τη σύμβαση, την ιστορία, την πλοκή. Ο ήχος να υποτάσσεται εκεί.
Η «Μπαλάντα της Φυλακής» ήταν κάτι που θέλαμε πολλά χρόνια να υλοποιήσουμε αφενός ως άλμπουμ, αφετέρου ως ολοκληρωμένη μουσικο-θεατρική παράσταση. Το καταφέραμε και είμαστε περήφανοι για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αλλά και για το όφελος που είχαμε οι ίδιοι μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία.
Τα «Σύρματα» έρχονται ως φυσιολογικό επακόλουθο της «Μπαλάντας..». Στρεφόμαστε στην γυμνή ουσία της ύπαρξης ενός ροκ γκρουπ. Πιο in your face συνθέσεις, πιο άμεσος στίχος και ένα ηχητικό αποτέλεσμα που βασίστηκε σε ένα Live feel περισσότερο, παρά σε οργανωμένη παραγωγή δίσκου. Πιστεύουμε ότι τα «Σύρματα» συμπληρώνουν το παζλ των KollektivA ιδανικά. Μάλιστα, νιώθουμε επιτέλους ότι επιστρέψαμε σπίτι μας. Όλος ο δίσκος δημιουργήθηκε αβίαστα, άνετα, σχεδόν ενστικτωδώς.
- Οι στίχοι σας έχουν ως επί το πλείστον να κάνουν με κοινωνικοπολιτικά θέματα, όπως για παράδειγμα στο “Μες στη Μηχανή (ΕΛ.ΠΕ.)” από την τελευταία σας δουλειά. Τι έχετε να πείτε όσον αφορά την αιώνια σύγκρουση ανάμεσα στο εργατικό δυναμικό και τα αφεντικά; Μην ξεχνάμε ότι, ανάμεσα σε άλλα πολιτικά τραγούδια, έχετε διασκευάσει και το θρυλικό “Which Side Are You On?”.
Η τέχνη για εμάς είναι οπωσδήποτε μια κοινωνική λειτουργία. Ζούμε και αναπνέουμε στο ίδιο περιβάλλον με όλους τους εργαζόμενους, αφού κι εμείς οι ίδιοι δουλεύουμε σκληρά για να επιβιώσουμε. Δεν περιγράφουμε απλά όσα βλέπουμε. Στηλιτεύουμε όσα ζούμε. Οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια δεχόμαστε μια άνευ όρων επίθεση. Όσο περιμένουμε σωτήρες και δεν παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, η ζωή μας θα χειροτερεύει. Καμιά βελτίωση δεν πρόκειται να έρθει, με οποιαδήποτε κυβέρνηση διαχείρισης αυτού του συστήματος. Πρέπει επιτέλους «οι τελευταίοι να γίνουν πρώτοι».
- Είστε μια καλλιτεχνική κολεκτίβα που ασχολείται ενεργά και με το θέατρο. Πόσο δύσκολο είναι το στήσιμο μιας μουσικοθεατρικής παράστασης;
Μα καθόλου δύσκολο, αρκεί να έχεις δύο ζωές, σε περίπτωση που χάσεις την πρώτη κάπου στη μέση. Χωρίς πλάκα, από τη στιγμή που όλη η παραγωγή γίνεται με ιδία μέσα (d.i.y. που λέμε..), οι δυσκολίες είναι πολλές φορές τέτοιες που εύκολα θα μπορούσαμε να τα παρατήσουμε. Νομίζω ότι τελικά τα καταφέραμε λόγω εγωισμού. Αυτό το «Non Serviam» μας στοιχειώνει, τι να τα κάνουμε; Σε κάθε περίπτωση κερδισμένοι βγήκαμε ενώ και ο κόσμος μας επιβεβαίωσε.
- Έχετε στα σκαριά κάτι καινούριο, όσον αφορά τον θεατρικό τομέα;
Αυτή τη στιγμή όλη μας η προσοχή είναι στον καινούριο δίσκο και τις συναυλίες μας. Προβάρουμε πάρα πολλές ώρες. Στο φόντο των σκέψεών μας έχουμε ήδη ξεκινήσει την πρωτόλεια ενασχόληση με ένα καινούριο concept, το οποίο όμως κρατάμε ακόμα μυστικό. Έχουμε καιρό..
- Στην επερχόμενη εμφάνισή σας στο Gagarin, θα μοιραστείτε τη σκηνή με κάποιους ιδιαίτερους προσκεκλημένους. Τι θα λέγατε ξεχωριστά για τον καθένα από αυτούς και ποια η σχέση που σας ενώνει;
Ναι, Σάββατο 8 Απριλίου παίζουμε στο Gagarin. Θελήσαμε να καλέσουμε ανθρώπους που εκτιμάμε καλλιτεχνικά. Θελήσαμε επίσης να απλώσουμε το χέρι στη hip hop σκηνή, με την οποία έχουμε περισσότερα κοινά παρά διαφορές. Καλεσμένοι μας θα είναι ο Νικόλας Καρίμαλης των Razastarr, ένα σχήμα που έφτιαξε τη δική του σχολή, ο Μόνιμος Κάτοικος, ένας ράπερ με σοβαρό αισθητικό στίγμα στο hip hop, ο MC Yinka, ένας πολυτάλαντος ράπερ με απίθανη δυναμική, οι PsyClinic Tactix, που στην ψυχή είναι βασικά ένα rock ‘n’ roll σχήμα που φτύνει ρίμες και κάνει απίστευτα πράγματα. Τέλος, ο Δημήτρης Καλαντζής, τραγουδιστής των Tsopana Rave, ένας υπερ-πωρωτικός frontman. Ο Δημήτρης αν και rock περσόνα - αν το καλοσκεφτεί κανείς - είναι ο πρώτος που στην ουσία πετυχαίνει με τις ερμηνείες του το rock / hip hop crossover.
- Έχετε αφιερώσει το επώνυμο ντεμπούτο σας στον αξέχαστο Μάνο Ξυδούς, παραγωγό τότε του δίσκου, ο οποίος, μάλιστα, ήταν και ο εμπνευστής του ονόματός σας. Ποια η σύνδεση που νιώθετε με το έργο του;
Κοίτα, λίγο – πολύ όσα κάνουμε ακόμα και σήμερα αποτελούν – άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο - στόχους και σχέδια που κάναμε με τον Μάνο. Ο Μάνος Ξυδούς ήταν ένας οξυδερκής άνθρωπος της μουσικής και μεγάλος δάσκαλος για εμάς. Το έργο του έχει τεράστια έκταση, πολύ πέρα από τους Πυξ Λαξ. Καλό είναι να τον ψάξουν περισσότερο τα νέα γκρουπ. Μόνο κερδισμένοι μπορούν να βγουν.
- Τελευταία ερώτηση από την πλευρά μου. Πιστεύετε πραγματικά ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει ή αυτό θα παραμείνει για πάντα μια ουτοπία;
Ο κόσμος αλλάζει ήδη.. Στο τραγούδι μας «Σπασμένα Φρένα» ένας στίχος λέει: «Υπάρχουν κι όσα ποτέ δεν υπήρξαν, αρκεί να θέλεις πολύ να το δεις».
Ευχαριστούμε τον Γιάννη Νέγρη και το i-jukebox
