KollektivA Official Website -

"Η μπαλάντα της Φυλακής": Τα σύμβολα που κάνουν τις πιο νωχελικές συνειδήσεις να εξεγερθούν (1/2016)

2014: Το άλμπουμ «Η μπαλάντα της φυλακής» των KollektivA βλέπει το φως της δημοσιότητας.

Ένα μουσικό έργο πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Μια προσπάθεια μεταφοράς και παραλληλισμού του τελευταίου έργου του Oscar Wilde που κυκλοφόρησε το 1897, με τη σύγχρονη εποχή. Εκτός όμως από τον απαραίτητο παραλληλισμό, ακούσαμε και διαβάσαμε το «ένα βήμα παραπέρα». Είδαμε ένα σενάριο διευρυμένο και εμπλουτισμένο. Μια ώριμη σκηνή σύγχρονης πραγματικότητας που θα μπορούσε να διαδραματίζεται μπροστά μας (ή μήπως ήδη διαδραματίζεται; ).

Είχα γράψει μεταξύ άλλων τότε στην δισκοπαρουσίαση: «[...]Το σενάριο του άλμπουμ, φέρνει στο προσκήνιο τις αντιθέσεις της κλειστής κοινωνίας των φυλακών, η οποία φυσικά αντανακλά την εξωτερική κοινωνία. Αυτό γίνεται πάντα σε οποιαδήποτε μικρή κοινωνία συναντάμε στη διάρκεια της ζωής μας. Έτσι λοιπόν συναντάμε δοσίλογους, επαναστάτες αλλά και βολεμένους ή καλύτερα ρουτινιασμένους ανθρώπους που έχουν ξεχάσει και να σκέφτονται παραπέρα από τα κάγκελά τους.[…]».

Η θεματική αυτή δισκογραφική δουλειά όμως, δεν φτιάχτηκε τότε μόνο για να μας δώσει «τροφή», φτιάχτηκε και εξ’ αρχής υπήρχε το πλάνο να παρουσιαστεί θεατρικά. Το πώς τότε δεν ήταν γνωστό. Ένα χρόνο μετά, με σκληρή δουλειά, εντατικές πρόβες, ξενύχτια, δυσκολίες και άλλες θυσίες, η παράσταση αυτή πήρε σάρκα και οστά.

2016: Κυριακή, 10 Ιανουαρίου. Είμαστε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με την παρέα και περιμένουμε να ανοίξουν οι πόρτες για να μπουκάρουμε κι εμείς σαν τους κάφρους στην αίθουσα. Λίγες μέρες πριν ήμουν ξανά εκεί για την πρόβα τζενεράλε που λέμε και στο χωριό μου. Αυτό όμως που θα νιώθαμε εκείνο το βράδυ, δεν μπορεί να προβαριστεί ποτέ…

Μπαίνοντας στο χώρο μπορεί εύκολα να δει κανείς κάποια χαρτάκια στα στηρίγματα των χεριών, ένα για κάθε θεατή. Το χαρτί έγραφε ένα ακαταλαβίστικο για κάποιους «Ποτέ μόνος … βρες τον τρόπο». Από κάτω είχε ένα link για ένα κρυφό τόπο στην ιστοσελίδα της μπάντας, ένα username και ένα password. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτά τα στοιχεία για να κατεβάσετε ακυκλοφόρητο υλικό της μπάντας.

Στη σκηνή, κάποιοι άνθρωποι κοιμούνται πίσω από τα κάγκελα μιας φυλακής. Μιας φυλακής που θα μπορούσε ο καθένας μας να είναι πίσω της, να αναπνέει και να προσπαθεί να επιβιώσει. Να καταπιέζει το εγώ του, με τον οποιοδήποτε φόβο θα μπορούσε να τον κρατάει δέσμιο. Η παράσταση ξεκίνησε στην ώρα της με τα μέλη της μπάντας να εισέρχονται στο χώρο της φυλακής με έναν άκρως ιεροτελεστικό τρόπο.

Σε λίγο, «εμείς, όλοι εμείς» θα γινόμασταν μέρος αυτής της φυλακής. Θα νιώθαμε την απελπισία ενός ελεύθερου επαγγελματία που δεν μπορεί να ζήσει την οικογένειά του, την οργή ενός ομοφυλόφιλου που η κοινωνία «απορρίπτει», έναν μετανάστη που περίμενε την γυναίκα και το παιδί του, μα δεν τα κατάφεραν. Θα βλέπαμε από κοντά την ασχήμια και την ισοπέδωση που προκαλεί η ανοχή, η τυφλή υπακοή και η εγκατάλειψη από άλλους των ίδιων τους των ονείρων.

Οι αδυναμίες, η ρουφιανιά για το προσωπικό όφελος, ο φόβος, η εξουσία, η καταδίκη, η αλληλεγγύη, η δύναμη, η νοσταλγία, όλα είναι ορατά μέσα σε αυτή τη φυλακή του κόσμου και όλα παραπέμπουν στη σύγχρονη εποχή μας. Μήπως τελικά δεν έχουν αλλάξει και πολλά; Η φυλακή που χτίζει ο καθένας μας από την ντροπή που μας υποχρέωσαν να φορέσουμε, να αποδεχτούμε και να γονατίσουμε.

Κάπου εκεί, τριγυρίζει και ο Oscar, παρατηρεί, φιλοσοφεί, μας δίνει λαβές για σχόλια, για μελέτη.

Το έργο εκτυλίσσεται σταδιακά δένοντας το σενάριο που κάποιοι ίσως ήδη έχουν διαβάσει στο ένθετο του άλμπουμ με τα τραγούδια. Οι προσθήκες που έχουν γίνει σε αυτό για τις ανάγκες της παράστασης, καίριες. Παράλληλες ιστορίες ανθρώπων καθημερινών που εξελίσσονται πίσω από τους τοίχους αυτής της φυλακής. Εγκλεισμός ή απελευθέρωση; Να μείνω ή να φύγω; Κι ύστερα; Τι; Θα κληθείτε να απαντήσετε στον εαυτό σας. Η ζύμωση μέσα από συζητήσεις, μέσα από γεγονότα. Η αλλαγή στάσης και τελικά η κορύφωση, η κάθαρση.

Επισκεπτήριο. Η Μελλίνα. Η νεαρή κοπέλα. Η αγάπη; Η ελευθερία; Η ανάγκη για ζωή; Η ισότητα; Η δικαιοσύνη; Με πόσα ακόμα θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε άραγε; Είναι εκεί και δίνει το στίγμα της, κινείται αέρινα πάνω στη σκηνή και μας κάνει να ταξιδέψουμε για λίγο μαζί της. Να νιώσουμε άλλοτε την οδύνη, τη θλίψη και την απώλεια, και άλλοτε την ελπίδα.

Ο «στρατιώτης», το βασικό σύμβολο αυτής της παράστασης. Αυτοθυσία, αφύπνιση και θάρρος. Διδάσκει στο πέρας του έργου τις αρετές που οφείλουν να έχουν οι άνθρωποι αν θέλουν να ζουν ελεύθεροι. Από τέτοια σύμβολα εξεγείρονται και οι πιο νωχελικές συνειδήσεις.

Μια παράσταση πλήρως δουλεμένη θεατρικά και μουσικά με ηλεκτρικά και ακουστικά μέρη. Θα δούμε ένα Rock άλμπουμ να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας ζωντανά και να μας καθηλώνει σε κάθε του σημείο. Να μας συγκινεί, να μας προκαλεί οργή και να μας «αφήνει» με την ελπίδα, και το μήνυμα που «κάποιος» έγραψε σε ένα χαρτάκι και μου το έδωσε. Μας το έδωσε:

«Ποτέ μόνος … βρες τον τρόπο»

Για αυτό το άρτιο αποτέλεσμα που το οποίο ανταποδόθηκε με ασταμάτητα χειροκροτήματα, πέρα από την ίδια την μπάντα, ευθύνονται η Χριστίνα Μητροπούλου που έφτιαξε το θεατρικό έργο από το αρχικό σενάριο του Φάνη Μαργαρώνη, ο Τάσος Μπεκιάρης που ανέλαβε τη σκηνοθεσία και τις χορογραφίες, η Ρούλα Αντωνοπούλου η οποία ανέλαβε τα κοστούμια, ο Νίκος Βλασόπουλος στο φωτισμό και οι Δημήτρης Ρετουνιώτης και Μιχάλης Σκαράκης που ήταν στον ήχο. Εκτός από το «τεχνικό» team όμως, εκείνοι που ενσάρκωσαν τους ρόλους: Γιάννης Γιαραμαζίδης, Γιώργος Ζιώγαλας, Αριστοτέλης Μαγουλάς, Ιάκωβος Μινδρινός, Γιώργος Τσαγκαράκης και φυσικά η «Μελλίνα» Εύη Χατζάκη. Όλοι τους ήταν υπέροχοι!

«Για όσους φύγουν, για όσους γυρίσουν…»

Ευχαριστώ για αυτό που έζησα παίδες

Ευχαριστούμε πολύ τον DriverFM και τον Γιώργο Καββαδία

FaLang translation system by Faboba
© 2013-2016 KollektivA! All rights reserved.