Οριακά έξω από τα νερά μας αυτό το...live review. Οριακά γιατί αναφερόμαστε σε μια θεατρική παράσταση μεν, ντυμένη το κουστούμι του rock δε, αλλά και το βαρύ προσωπείο του κλασικού Oscar Wilde.

Ας το πάρουμε όμως λίγο από την αρχή...Οι KollektivA το 2014 κυκλοφόρησαν το concept άλμπουμ «Η Μπαλάντα της Φυλακής». Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο θεματικό, μουσικό έργο το οποίο εξ αρχής δουλεύτηκε στο studio για να παρουσιαστεί και σε θεατρικοποιημένη μορφή. Θέμα του έργου είναι το δίπολο «εγκλεισμός – απελευθέρωση» και είναι εμπνευσμένο από το ποίημα του Oscar Wilde, «Η μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ» (The Ballad Of Reading Gaol -1897), το οποίο ο μεγάλος Ιρλανδός δημιουργός έγραψε λίγο μετά την αποφυλάκισή του. Καθημερινές μορφές ατομικού και συλλογικού εγκλεισμού. Ο σύγχρονος Κόσμος ως φυλακή. Η πρωταρχική ανάγκη για ελευθερία.

Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης φαίνεται να αποτελεί τον ιδανικό χώρο φιλοξενίας για ένα τέτοιο εγχείρημα, καθώς είναι έτσι στημένος ο χώρος που ο θεατής βρίσκεται «μέσα» στην σκηνή ουσιαστικά, κάνοντας το συναίσθημα πιο άμεσο. Η ηχητική του αρτιότητα, ειδικά σε μια προσπάθεια σαν αυτή των KollektivA παίζει εξίσου σημαντικό ρόλο.

Από εκεί και πέρα και για να πάμε στην παράσταση καθαυτή, έχουμε να κάνουμε με ένα αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Σκηνικά, ερμηνείες, χορός, μουσική, σκέψεις, φωνές, χώμα (θα καταλάβετε όσοι τη δείτε), ήχοι, όλα παρασύρονται σε ένα απίστευτο roller-coaster συναισθημάτων που οδηγεί απευθείας στην απελευθέρωση, όπως ο καθένας την αντιλαμβάνεται. Το έργο δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Η rock μουσική παντρεύεται το θέατρο και δίνει για ακόμη μια φορά (στην Ελλάδα μία από τις ελάχιστες δυστυχώς) ένα αποτέλεσμα καθηλωτικό. Οι KollektivA φέρνουν το έργο στο σήμερα και σου δίνουν καταπρόσωπο μια εμπειρία συναρπαστική. Ένταση, αγωνία, θλίψη, χαρά, εκγλωβισμός, φόβος, λαχτάρα, έξοδος, συναίσθημα, συναίσθημα, συναίσθημα. Αυτό είναι αυτή η παράσταση. Εξαιρετικοί οι KollektivA τόσο στις θεατρικές ερμηνείες τους όσο και στην ζωντανή απόδοση των κομματιών του δίσκου (προετοιμάστηκαν πολύ καιρό άλλωστε για να μπορούν να ανταπεξέλθουν και σωματικά στις απαιτήσεις της παράστασης), καταπληκτικοί οι ταλαντούχοι ηθοποιοί-χορευτές που τους πλαισιώνουν και ξεχωριστή, εκπληκτική η αέρινη, σχεδόν άυλη ύπαρξη της Εύης Χατζάκη, που σαν ξωτικό χορεύει ανάμεσα σε αυτό το στοιχειωμένο δάσος σκέψεων και συναισθημάτων. Ο Θανάσης Χουλιαράς σηκώνει με επιτυχία (έχει άλλωστε το υπόβαθρο) σχεδόν ολόκληρο το ερμηνευτικό κομμάτι του έργου.

Σκόπιμα δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες γιατί δεν θέλω να χαλάσω τίποτα από την μαγεία της πρώτης φοράς για όσους δουν την παράσταση. Θα παιχτούν 3 ακόμα παραστάσεις (τις επόμενες 3 Κυριακές) και όσο κι αν σου ακούγεται κλισέ, πρέπει να δεις έστω μία από αυτές. Θα έλεγα πως τα παιδιά ξεπέρασαν τον εαυτό τους με αυτό εδώ το εγχείρημα και εν τέλει το αποτέλεσμα, αλλά δεν θα το πω. Απλά και μόνο γιατί αυτός είναι ο εαυτός τους. Το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος μιλάει από μόνο του. Αν ήταν συναυλία από αυτές που μας έχουν συνηθίσει, το encore ήταν επιβεβλημένο. Δεν έκαναν έκπτωση σε τίποτα και όταν αυτή φράση αναφέρεται σε στόχους και ποιότητα, τότε μόνο μπράβο και "πάντα τέτοια" έχεις να πεις!

Ευχαριστούμε πολύ το Hard Music και τον Ηλία "ΔΑΙΜΩΝ" Παπάζογλου