KollektivA Official Website -

Δισκοκριτική για το «The Revolution Sessions» από το Hardmusic.gr (2/2015)

Ακούσαμε πρώτοι, λίγες μέρες πριν κυκλοφορήσει επίσημα το ολοκαίνουριο mini-album των KOLLEKTIVA!!!

KOLLEKTIVA βρίσκονται σε μια διαρκή δημιουργικότητα από την ημέρα που ξεκίνησαν. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι μέσα στα πράγματα έχοντας μια ιδιαίτερη σχέση τόσο με τη μουσική όσο και με το θέατρο. Λίγο καιρό πριν το επόμενο μεγάλο βήμα της πορείας τους, δηλαδή την εμφάνισή τους στο FUZZ στις 7/3/2015, κυκλοφορούν ένα E.P. με 5 τραγούδια και τίτλο «The Revolution Sessions». Πρόκειται για 5 κομμάτια με πολιτική υπόσταση και «βαριά» ιστορία πίσω τους. Πέντε τολμηρές διασκευές σε πολιτικά τραγούδια από διάφορες χώρες που βρέθηκαν στο επίκεντρο των εξελίξεων τα τελευταία χρόνια. Τραγούδια που βρέθηκαν στα χείλη χιλιάδων ανθρώπων, στην αναζήτησή τους για ελπίδα και ελευθερία. Ιστορικές στιγμές από την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία αλλά και τις ΗΠΑ, γίνονται ένα εκρηκτικό σύνολο τραγουδιών.

Η καλλιτεχνική αξία των KOLLEKTIVA και η εμπειρία τους, τους επιτρέπει να παίρνουν τέτοια κομμάτια, να τα φέρνουν στα μέτρα τους, να ροκάρουν με αυτά και όχι μόνο να μην εκτίθενται αλλά να το κάνουν να μοιάζει και απλό. Ε δεν είναι. Και πάμε να δούμε το γιατί:

Το E.P. ξεκινάει με τον «Microcosm», ένα ποίημα του Τούρκου αριστερού ποιητή Ναζίμ Χικμέτ που το πρωτακούσαμε σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου στην πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του (με τίτλο «Πολιτικά Τραγούδια») και ερμηνεύτρια τη Μαρία Δημητριάδη (αργότερα και από τα Υπόγεια Ρεύματα).

Ακολουθεί το «The Wind That Shakes the Barley» μια παλιά μπαλάντα από την Ιρλανδία γραμμένη από τον Robert Dwyer Joyce (1836-1883). Το τραγούδι μιλάει για έναν νέο ο οποίος πρόκειται να θυσιάσει την σχέση του και να ενταχθεί στον επαναστατικό αγώνα της Ιρλανδίας το 1798. Η αναφορά στο κριθάρι ("Barley") γίνεται επειδή οι στρατιώτες τις εποχής κουβαλούσαν κριθάρι στις τσέπες ώστε να έχουν προμήθειες για την μάχη. Αργότερα παρατηρήθηκε το φαινόμενο οι αντάρτες να θάβονται σε μαζικούς ανώνυμους τάφους όπου από πάνω φύτρωνε κριθάρι, συμβολίζοντας την αναγεννητική φύση του Ιρλανδικού αγώνα εναντίον της Βρετανικής κυριαρχίας. Έγινε και ταινία το 2006 με τον τίτλο «The Wind That Shakes the Barley» (Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι) από τον Άγγλο σκηνοθέτη Kenneth "Ken" Loach.

Σειρά έχει το «El ejército del Ebro (Ay Carmela)» ένα αντιφασιστικό ισπανικό τραγούδι του εμφυλίου που έχει τις ρίζες του σε ένα παροδοσιακό τραγούδι του 19ου αιώνα. Τραγουδήθηκε παλαιότερα και από την Μαρία Φαραντούρη.

To «Bella Ciao» είναι ένα ιταλικό αντιστασιακό τραγούδι του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Η μουσική του τραγουδιού φαίνεται να είναι εμπνευσμένη από κάποιο παλιό παραδοσιακό τραγούδι, ενώ είναι άγνωστο από ποιον έχουν γραφεί οι στοίχοι. Το τραγούδι αυτό έχει αναπαραχθεί και διασκευαστεί από διάφορους καλλιτέχνες, στα Ιταλικά, Αγγλικά, Ελληνικά, Ρώσικα, Βοσνιακά, Κροατικά, Σέρβικα, Ουγγρικά, Ισπανικά, Φιλανδικά, Γερμανικά, Τουρκικά, Ιαπωνικά, Κινέζικα, και Κουρδικά. Η μελωδία του τραγουδιού ήταν ήδη γνωστή και την τραγουδούσαν στις αρχές του 20ού αιώνα οι γυναίκες που μάζευαν ρύζι στις φυτείες της ιταλικής επαρχίας Terre d'Acqua κοντά στην Μπολόνια. Οι στίχοι του τραγουδιού κατηγορούν τις δύσκολες συνθήκες εργασίας μέσα στον καυτό ήλιο. Η πρώτη γνωστή ερμηνεία του 1906 έχει την μορφή αντίδρασης κατά του αφεντικού, που «με ένα ραβδί στο χέρι» παρακολουθεί τους εργάτες, χαραμίζει την ζωή των γυναικών και δεν πληρώνει τους μισθούς. Η μέρα όμως πλησιάζει, που οι εργάτριες θα απελευθερωθούν.Το τραγούδι έγινε παγκόσμια γνωστό όταν το τραγουδούσε η ιταλική αντίσταση ενάντια στον φασισμό κατά την διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου. Στην διασκευή αυτή οι στίχοι του τραγουδιού εξυμνούν τον απελευθερωτικό αγώνα των παρτιζάνων και τον ηρωικό τους θάνατο.

Για το τέλος έχουμε την επανεκτέλεση του «Which Side Are You On», τραγούδι που βρίσκουμε και στον πρώτο δίσκο των KOLLEKTIVA σε παραγωγή τότε αλλά και με τη συμμετοχή του Μάνου Ξυδούς. Πρόκειται για ένα εργατικό τραγούδι. Η κομητεία Harlan στο Kentucky των ΗΠΑ ήταν, στις αρχές και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, μια περιοχή που είχε να επιδείξει πολλά ανθρακωρυχεία, ακραία συντηρητικούς κυβερνήτες και το καθόλου κολακευτικό ψευδώνυμο "ματωμένη κομητεία". Όταν, στα τέλη της δεκαετίας του 1920, στην περιοχή έκανε την εμφάνισή του το συνδικάτο United Mine Workers και ξεκίνησαν οι πρώτες προσπάθειες για την δημιουργία σωματείων και οργανωμένων διεκδικήσεων, η απάντηση των εργοδοτών ήταν η δημιουργία "ομάδων κρούσεων" αποτελούμενων από πληρωμένους εγκληματίες και επαγγελματίες "union busters" -επάγγελμα με ιδιαίτερη άνθηση την εποχή- υπό την καθοδήγηση του σερίφη της περιοχής J.H.Claire, ουσιαστικά υπαλλήλου των ιδιοκτητών των ορυχείων. Το 1931, κατά την διάρκεια μιας μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων, μια από τις οικογένειες που δέχτηκαν την κατ' οίκον "επίσκεψη" από τις ομάδες του Claire ήταν και η οικογένεια της Florence Reece, κόρης ανθρακωρύχου και συζύγου του Sam Reece, επίσης ανθρακωρύχου και μέλους του συνδικάτου UMW. Καθώς ο Sam έλειπε από το σπίτι, οι union busters αρκέστηκαν στο να τρομοκρατήσουν και να χτυπήσουν την γυναίκα του και τα παιδιά του. Το ίδιο βράδυ, η Reece έγραψε τους στίχους του Which side are you on, το οποίο και μελοποίησε βασιζόμενη σε κάποιον εκκλησιαστικό ύμνο. Το "Which side are you on" διασκευάστηκε και έγινε ευρύτερα γνωστό από τον Pete Seeger στην δεκαετία του '60, ενώ ξαναήρθε στο προσκήνιο με έναν δεύτερο γύρο αναταραχών στην κομητεία Harlan στα μέσα της δεκαετίας του '70, όπου και η Florence Reece βρέθηκε και πάλι, αν και ηλικιωμένη, στο πλευρό των απεργών. Το 2003 διασκευάστηκε από την Natalie Merchant.

Οι ηχογραφήσεις έγιναν από το Γιώργο Θεοφάνους στο studio KollektivA.
H μίξη και το mastering έγιναν από το Μιχάλη Σκαράκη στο studio 133.


Ευχαριστούμε πολύ το hardmusic.gr και τον Ηλία "ΔΑΙΜΩΝ" Παπάζογλου

FaLang translation system by Faboba
© 2013-2016 KollektivA! All rights reserved.