Με αφορμή την επικείμενη συναυλία τους στο Κύτταρο (Παρασκευή, 16 Δεκέμβρη), «την πιο ορμητική της μέχρι τώρα πορείας τους» όπως μας τάζουν –στην οποία θα ακουστούν όλα τα τραγούδια του νέου άλμπουμ Σύρματα– τούς ρωτήσαμε να μας πουν δυο λόγια για 10 δίσκους που τους έχουν επηρεάσει...
Metallica: Black Album [1991]
Ακρογωνιαίος λίθος για τον σκληρό ήχο, ακρογωνιαίος λίθος για τη διαμόρφωση της αισθητικής μας. Mία από τις εντυπωσιακότερες ποσοστώσεις στην αναλογία πρωτοπορία/μαζική απήχηση. Δίσκος-«χειραψία γνωριμίας» με το heavy metal για τόσους και τόσους έκτοτε. Και φυσικά αυτή η παραγωγή… Aυτή η παραγωγή…
Iron Maiden: The Number Of The Beast [1982]
Όλα όσα γουστάρουμε και αγαπάμε στο heavy metal, είναι εδώ. Η κορυφαία μεταγραφή στη μουσική βιομηχανία έχει μόλις συντελεστεί και η Σιδηρά Παρθένα είναι έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο, αρχίζοντας ένα καταιγιστικό σερί από αριστουργηματικούς δίσκους. Αποφασιστικότητα, εργατικότητα και μιας καλώς εννοούμενη ξεροκεφαλιά. Στοιχεία που θαυμάσαμε και αφομοιώσαμε στη συνέχεια. Το «κτήνος» μας πήρε και μας σήκωσε εκεί στην εφηβεία και η πρώτη ακρόαση του "Hallowed Be Thy Name" θα μας στοιχειώνει για πάντα.
Dream Theater: Images And Words [1991]
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μας έμαθαν πως ο σκληρός ήχος μπορεί να παιχτεί και έτσι. Η αποκάλυψη που συντελέστηκε στα νεαρά χεβιμεταλικά μας αυτιά, δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Ως φυσική συνέχεια, μας οδήγησε στις ρίζες των progressive rock αριστουργημάτων των 1970s και όλα πλέον είχαν αλλάξει. Λέγεται καθ' υπερβολήν ότι είναι δίσκος που θα έπρεπε να διδάσκεται στα πανεπιστήμια –και όχι μόνο τα μουσικά. Στηρίζουμε αυτή την υπερβολή(ν)! Αισθητικός Οπτιμισμός.
Pink Floyd: The Wall [1979]
Θα μπορούσε άνετα να είναι στη λίστα οποιοδήποτε και από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, αλλά στο The Wall φτάνουν στην πιο ολοκληρωμένη του μορφή το μεγάλο έργο που επεξεργάζονται και εξελίσσουν σε όλη τους την πορεία. Έργο που με όλες τις προεκτάσεις τις οποίες πήρε στον χρόνο, ξεπερνά κατά πολύ το στενό πλαίσιο ενός rock δίσκου στη μουσική βιομηχανία. Όραμα, φιλοδοξία και κλίμακα που ελάχιστες φορές συμβαίνει να συνυπάρξουν σε τέτοιον βαθμό. Μετά απ’ αυτό και οι ίδιοι δεν είχαν πού να πάνε παραπέρα.
Rage Against Τhe Machine: Rage Against Τhe Machine [1992]
Δίσκος-μανιφέστο τη στιγμή ακριβώς που τον χρειαζόμασταν. Δίσκος αλλαγής συσχετισμών. Ένα crossover από μουσικά στυλ και κουλτούρες, που ποτέ άλλοτε δεν φάνηκε τόσο αυτονόητο, αλλά ποτέ δεν είχε ξαναγίνει με τέτοιο τρόπο. Ένας τραγουδιστής-εξέγερση και μία από τις καλύτερες rhythm sections στην ιστορία του rock 'n' roll. Ο Morello ούτως ή άλλως θα μας απασχολούσε και στη συνέχεια…
The Beatles: Abbey Road [1969]
Σχεδόν όλη η μετέπειτα εξέλιξη και κάθε παρακλάδι του pop και rock ήχου υπάρχει σε φύτρα στο Abbey Road. Η συνθετική δεινότητα των Beatles στο απόγειό της. Τα ανορθόδοξα κόψε-ράψε του George Martin στο medley του φινάλε κατά κάποιους γέννησαν το progressive rock. Δίσκος που από την πρώτη ακρόαση τον λατρεύεις, αλλά πάντα έχει και κάτι ακόμα να σου δώσει σε κάθε επόμενη επίσκεψη, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και έχει μέσα και το "Here Comes The Sun", που μπορεί να φωτίσει και το πιο συννεφιασμένο πρόσωπο!
Μίκης Θεοδωράκης: Άξιον Εστί [1964]
Η μητέρα των θεματικών άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας. Δίσκος που διαμόρφωσε των νεοελληνικό πολιτισμό. Οι στίχοι του νομπελίστα ποιητή που μπήκαν σε χιλιάδες στόματα. Σχεδόν όλα τα σχετικά με το Άξιον Εστί πέρασαν στη σφαίρα του μύθου. Ενός μύθου που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του και σε μάς.
Queensrÿche: Operation Mindcrime [1984]
Πέρα από προσωπικά γούστα, αυτό είναι μάλλον το πιο ολοκληρωμένο concept album στην ιστορία του σκληρού ήχου (είναι σαφές ότι τα concept album είναι του γούστου μας!). Ο δίσκος που ανάγκασε τον Bruce Dickinson το 1988 να παραδεχτεί ότι ένιωσε νούμερο δύο όταν τον άκουσε. Ένα πολύπλοκο story –θα μπορούσε να είναι και διασκευή στους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι– που εξιστορείται με αριστοτεχνικό τρόπο, κινηματογραφική ατμόσφαιρα, συναισθηματικές εξάρσεις, με τραγούδια και μουσικά μέρη στα οποία δεν αλλάζεις ούτε τρίξιμο από τις κιθάρες. Βαφτίστηκε το heavy metal του σκεπτόμενου ανθρώπου και …μας έβαλε σε σκέψεις.
Black Sabbath: Sabbath Bloody Sabbath [1973]
Από όλους τους εμβληματικούς δίσκους που κυκλοφόρησαν στα 70s –κάθε ένας γεννούσε κι ένα παρακλάδι του σκληρού ήχου– το Sabbath Bloody Sabbath είναι μάλλον ο εντυπωσιακότερος. Οι Sabbath, πιο ώριμοι, ξέρουν ακριβώς αυτό που θέλουν να κάνουν και παραδίδουν ένα δίσκο μέτρο σύγκρισης για ό,τι ακολούθησε μετά, γενικώς… Κυρίαρχη μια αίσθηση μεγαλείου που συνοδεύει ες αεί κάθε ακρόαση του δίσκου.
Θάνος Μικρούτσικος: Τα Αντάρτικα - Τραγούδια Της Αντίστασης [1981]
Εφόσον μιλάμε για δίσκους που μας επηρέασαν σε όλα τα επίπεδα, δεν θα μπορούσε να είναι έξω. Με τις ενορχηστρώσεις του Θάνου Μικρούτσικου, δηλαδή στη μορφή που κατά κύριο λόγο τα συγκεκριμένα τραγούδια συστήθηκαν στη γενιά μας και μετά. Τραγούδια που αποπνέουν μια ανυποχώρητη στάση ζωής και πέρα από το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο γράφτηκαν. Η φωνή της μεγάλης Μαρίας Δημητριάδη γίνεται το καταλληλότερο όχημα για να μεταφερθεί η ουσία τους. Μετά από 8 χρόνια οικονομικής κρίσης δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να συζητήσουμε το κατά πόσο είναι επίκαιρα ή όχι.