Οι σκληροί ροκ ήχοι μοιάζουν να συμπληρώνουν την απάνθρωπη καθημερινότητα της φυλακής, που αν δεν καταφέρει να σε κάνει να κυλιστείς στο χώμα και να σέρνεσαι σαν ερπετό, τάχα για να αναρριχηθείς, μπορεί να σε κάνει κι επαναστάτη.
Η ροκ μουσική, στην κυριολεξία της λέξης, παραπέμπει στα βράχια κι αυτά με τη σειρά τους στον Προμηθέα, σαν το στρατιώτη του έργου, όταν τον έδεσαν από τα χέρια, με σχοινιά που ξεκινούσαν από τους δύο τοίχους, διότι δε συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις. Και δεν είναι τυχαίο πως ο Προμηθέας Δεσμώτης ήταν ένα από τα αγαπημένα έργα των εξόριστων και των φυλακισμένων αγωνιστών στα ξερονήσια και τα μπουντρούμια.
Στη φυλακή όμως δεν καταλήγουν μονάχα ήρωες αλλά και τα θύματα. Θύματα του ίδιου συστήματος που θερίζει ανθρώπους, λες και είναι στάχυα, και ρίχνει τις ζωές τους στον πάτο της θάλασσας, ακόμα κι αν καταφέρουν τελικά να διασχίσουν το Αιγαίο. Η φυλακή αλλάζει μορφές και μπορεί να είναι το περιβάλλον, το επάγγελμά μας, ο ίδιος μας ο εαυτός ως ένα βαθμό, που τείνει να συνηθίζει, αντί να εξεγερθεί και να διαλέξει το δρόμο της ανυπακοής, αυτής της “προπατορικής αρετής του ανθρώπου, που γεννάει την πρόοδο και την επανάσταση”. Αλλά κυρίως είναι η σάπια, εκμεταλλευτική κοινωνία, μικρογραφία της οποίας είναι και η φυλακή. Όπως λέει ο Μοντεχρήστος του Αρκά στον Ισοβίτη:
-Ξέρεις κάτι; Γα μένα η φυλακή είναι ολόκληρος ο κόσμος, αλλά για σένα ολόκληρος ο κόσμος είναι μια φυλακή!
Κι αν θέλει να ξεφύγει από αυτά τα δεσμά ο κόσμος, πρέπει να αλλάξει τον κόσμο, την πραγματικότητα που μας περιβάλλει, για να αλλάξει και αυτός μαζί της, να σπάσει τις αλυσίδες του, γιατί έτσι κι αλλιώς μόνο αυτές έχει να χάσει. Αλλά αν τις κρατήσει και δεν αντιδράσει, χάνει την αξιοπρέπεια και την ελπίδα του.
Κάτι νεκρό μέσα στα στήθια μας
ήταν η ελπίδα, που είχε μέσα μας πεθάνει
(Από την “μπαλάντα της φυλακής του Ρέντινγκ” του Όσκαρ Ουάιλντ)
Πρέπει ο καθένας από εμάς να σπάσει τα δεσμά, φανερά και αόρατα, που μας κρατάνε σκλάβους, ως ένα βαθμό με τη δική μας θέληση ή μάλλον συναίνεση. Κι αυτό δε θα το πετύχει κανείς μόνος του, αλλά συλλογικά, σαν Κολεκτίβα
“Ποτέ μόνος. Βρες τον τρόπο”, όπως έλεγε και το χαρτάκι, που μοιραζόταν στους θεατές κατά την είσοδό τους.
Υγ: η αυλαία έπεσε χτες στο ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, αλλά ο κύκλος της ξεχωριστής και πρωτοποριακής μουσικοθεατρικής παράστασης του Τάσου Μπεκιάρη πιθανότατα θα συνεχιστεί σε κάποια άλλη σκηνή, ή και εκτός πρωτεύουσας σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Συνεπώς, όσοι δεν προλάβατε να εξασφαλίσετε ένα εισιτήριο και να την παρακολουθήσετε, θα έχετε κι άλλες ευκαιρίες.