Review για το Live στο Fuzz, Hardmusic.gr (3/2015)

Το ότι κατεβαίνεις στο Fuzz Σάββατο βραδάκι για να δεις μια rock μπάντα που έχει ως βάση της τον ελληνικό στίχο και ξέρεις πως έχει άστρο (κόκκινο) στις διασκευές, σου φτιάχνει εξ'αρχής τη διάθεση.

Αλήθεια, πόσο καιρό είχαμε να ακούσουμε ελληνόφωνο rock σχήμα σε χώρο σαν το Fuzz (ok είναι και οι VIC αλλά είναι άλλη φάση από το καθαρό rock)? Το ότι αυτή η μπάντα είναι «στα ντουζένια» της, είναι δραστήρια και ενεργή σε πολλούς τομείς (βλ. θεατρικά κτλ), είναι μέσα στα πράγματα και μάλιστα μία από τις μπάντες που προχωράει τα πράγματα και δεν πραγματεύεται περασμένα μεγαλεία και νοσταλγίες, αυτό σου δίνει και μια γλυκιά αίσθηση προσμονής μέχρι να περάσουν οι μέρες.

Και η 7η Μαρτίου ήρθε κι εμείς βρεθήκαμε στο ραντεβού. Μπαίνοντας από νωρίς στον άδειο ακόμα χώρο παρατηρείς το μοναδικό ίσως «παράξενο» ή «αρνητικό» σημείο...τί δουλειά έχουν τα τραπεζάκια (ok ήταν stands) στην αρένα του Fuzz σε μια συναυλία των Kollektiva??? Ευτυχώς τουλάχιστον σε απόσταση μεταξύ τους... αν και μάλλον συνετέλεσαν στο ότι ο κόσμος στο σχεδόν γεμάτο Fuzz άργησε να πάρει μπρος σε αντίθεση με το συγκρότημα που...

Περίπου στις 23:00 ανέβηκε στη σκηνή με όρεξη και οι πρώτες νότες από τη δυναμική εισαγωγή του «Αυτό δεν είναι η ζωή σου», γραμμένο θεατρική παράσταση "Ο Φώντας", του Μήτσου Ευθυμιάδη (με πρωταγωνιστές Ελένη Γερασιμίδου και Αντώνη Ξένο). Ακολούθησε ο «Μηχανισμός» του Νικόλα Άσιμου, κατα τη γνώμη μου, η καλύτερη διασκευή τους και η καλύτερη διασκευή σε τραγούδι του Νικόλα (ναι –θα το πω- θα ήθελα κάποια στιγμή να ακούσω και το «Γιουσουρούμ» από τα παιδιά!).

Από εκεί και πέρα ακούσαμε τα πάντα! Εκτός από το δικό τους ρεπερτόριο όπου την τιμητική τους είχαν φυσικά τα πιο πρόσφατα «Η Μπαλάντα της Φυλακής» και «The Re.Vol.ution Sessions» , με τα «Νόμος είναι» και «Ο δρόμος που τραβάω» να χαίρουν θερμότατης υποδοχής από τον κόσμο, φωτιά στη σκηνή έβαλαν διασκευές από Audioslave, System Of A Down, Rage Against The Machine, Magic De Spell –δεν ξέρω τι κάνουν αυτή την εποχή αλλά είχα μια κρυφή ελπίδα να τους δω ως guests σε μια μικτή εκδοχή του «Διακοπές στο Sarajevo» από τη μία και «Διακοπές στη Μεσόγειο από την άλλη»- ενώ ωραία «παντρεύτηκαν» τα «Bella chiao», «Bandierra Rossa» και «Anarchy in U.K» των Sex Pistols, με τον Θανάση δικαιολογημένα να ζητάει να κάνουν στην άκρη τα τραπεζάκια ώστε να γίνει ο απαραίτητος χαμός.

Σχεδόν δύο ώρες μετά φτάσαμε στο φινάλε όπου οι Kollektiva φύλαγαν το βαρύ πυροβολικό...Iron Maiden και «Can I play with madness», Black Sabbath «Children of the grave» και «Blitzkrieg bop» από Ramones με τον Θανάση Χουλιάρα να κατεβαίνει στην αρένα και να γίνεται ένα με τον κόσμο και ξανά το «Ο δρόμος που τραβάω» τραγουδισμένο από όλους για να το έχουμε στα χείλη μας για τον δρόμο.

Φεύγοντας από το Fuzz συνειδητοποίησα πως άκουσα κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που περίμενα. Άκουσα rock, metal, folk, το «σπάνιο» για τέτοια ακούσματα σχεδόν χασάπικο του «Νόμος είναι»... Επιτρέψτε μου εδώ να πω ότι τους προτιμώ σε πιο «ζεστούς» χώρους. Εκεί που ο ιδρώτας του συγκροτήματος και του κόσμου κάνουν το πάτωμα να γυαλίζει όταν το μαγαζί αδειάσει. Δεν μειώνω τίποτα με αυτή τη θέση, αλλά να...ούτε τους Rage Against The Machine θα ήθελα στο ΟΑΚΑ!

Αυτό βέβαια που μένει και που κρατάω είναι πως είδα το κοινό των Kollektiva να το καταδιασκεδάζει και αυτό είναι που τελικά μετράει!!! Βλέπω αυτή τη βραδιά ως ένα σκαλοπάτι για ένα συγκρότημα το οποίο μας αναγκάζει με τη δουλειά, το ήθος, τη συνέπεια και τα πιστεύω του(/μας) να βάζουμε πολύ ψηλά τον πήχη σε οτιδήποτε το αφορά. Προς τιμήν τους είναι και μπράβο τους!


Ευχαριστούμε πολύ το hardmusic.gr και τον Ηλία "ΔΑΙΜΩΝ" Παπάζογλου