KollektivA. Ελληνική ροκ σκηνή, ναι υπάρχει και δημιουργεί!
Στην Αθήνα του 15, ανάμεσα σε Κασσάνδρες, Σειρήνες και Σίβυλλες, κατευθυνθήκαμε στο Fuzz, για μια άκρως Revolution session. Είδαμε τους KollektivA, σε μια σκηνή που πλημμύρισε με αντιφασιστικά λόγια κι επαναστατικά βλέμματα.
Από το «Αυτή εν είναι η ζωή σου» ως το «Killing in the name», ήταν ομολογουμένως μια βραδιά γι αυτούς που μένουν πιστοί στις ιδέες τους αλλά όχι στάσιμοι. Ευαίσθητοι αλλά όχι αμίλητοι. Ιδεολόγοι αλλά όχι στρατευμένοι.
Rock, metal, folk. Ρυθμοί συνδεδεμένοι με αυτό το αίσθημα της αλλαγής, του βήματος προς κάτι καλύτερο ή ακόμα και της θέλησης γι αυτό. Τραγούδια από την «Μπαλάντα της Φυλακής», γνωστές μελωδίες όπως «Ο δρόμος που τραβάω» και φυσικά από το Revolution sessions. Μακριά από παρωχημένες αντιδράσεις. «Αυτή δεν είναι η ζωή σου, είναι η ζωή που σου πετάξανε. Αυτό είναι μαύρη φυλακή». Και ακολούθησαν όσα μπορούν να αναιρέσουν τους στίχους αυτούς. Με δικά τους κομμάτια από την «Μπαλάντα της φυλακής» αλλά και εξαιρετικά covers του Άσιμου, στίχων του Ναζίμ Χικμέτ, των Audioslave, των System of a down, των Magic de spell. Πολιτικά κομμάτια όπως το Bella chiao, το Bandierra Rossa, το Ay Carmela αλλά και το περίφημο «Νόμος είναι» μπήκαν στη σκηνή για να θυμίσουν παλιούς αγώνες και να εμπνεύσουν νέους. «Είμαι φωτιά και κραυγή σε εργοστάσιο παλιό» μας είπαν ενώ μας ξεσήκωναν να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε, να διώξουμε τα τραπεζάκια και να «κάνουμε λίγο χαμό». Άλλωστε επανάσταση χωρίς χαμόγελα και συντροφικότητα δεν έχει όραμα για το αύριο και όπως είχε πει και ο Λένον, «ένα όνειρο που ονειρεύεσαι μόνος είναι απλά ένα όνειρο. Ένα όνειρο που ονειρεύεσαι με άλλους μαζί είναι πραγματικότητα».
Σε ένα live που κράτησε για περίπου δυόμιση ώρες και μπροστά σε 400-500 θεατές με φινάλε τον Θανάση Χουλιάρα να κατεβαίνει από τη σκηνή και να χορεύει ξέφρενα Ramones, περάσαμε το Σαββατόβραδό μας τραγουδώντας –ανάμεσα σε πολλά άλλα- «και θα’ ρθει μία μέρα που θα ελευθερωθώ μα ο δρόμος ο δικός μας δε θα’ χει τελειωμό»! Δηλώνοντας έτσι μια πορεία προς τον κόσμο που θα αγαπάμε, ενάντια σε όσα κρατάνε το χρόνο πίσω. Θα μοιραστώ μια φράση που μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό από έναν αγαπημένο άνθρωπο. «Είμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι! Έρρωσθε και γρηγορείτε!»